Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, Γαλλία, Εικαστικές και Οπτικοακουστικές Τέχνες και Φιλοσοφία. Σταματάειτις σπουδές του στο επίπεδο τού Doctorat d'etat με τον J.F.Lyotard. 1974-76, Επίτ. Εντετ. Καθηγητής στο τμήμα Φιλοσοφίας του Paris VIII,υπό την διεύθυνση του F. Chatelet. Σκηνοθετεί την μεγάλου μήκους ταινία "Saga of a City", που προβάλλεται στο Φεστ. Πειραματικού Κ/φου στο Παρίσι, στον κ/φο Racine. Το 1968 στην Αθήνα, οργανώνει την καλ. ομάδα του "Λωτού", από αυτήν και το περιοδικό της ξεκίνησαν πολλοί ποιητές και καλλιτέχνες.Ε χει πάρει μέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις και έχουν εκδοθεί βιβλία του. Η χούντα τον καταδιώκει κι έτσι από το 1972 ζεί και εργάζεται στο Παρίσι. Στο βιβλίο του ποίησης και σχεδίων "Αποσπάσματα 1967-1973" (εκδ. Λ. Γιοβάνη, Φεβρ.1974) καταθέτει την άποψή του που χαρακτηρίζει την ελευθερία που διακατέχει το πνεύμα των έργων του έως σήμερα, αναφερόμενος στον αναγνώστη λέει: "προσοχή,σε θεωρώ ποιητή των πάντων".

Μέσα σ' αυτή τη λογική γίνεται ο εμψυχωτής της αυτόνομης ομάδας Κρακ(1974-76, Ελλάδα) όπου οι κοινωνικές και αισθητικές παρεμβάσεις της γίναν γνωστές γιά την ριζοσπαστικότητά τους. Η πολυδιάστατη δράση του φέρνει στα όριά της την καλλιτεχνική πράξη, αντιμέτωπη με τα μεγάλα ερωτήματα, επανατοποθετώντας τις έννοιες ατομικότητα-συλλογικότητα, ιδιωτικός και δημόσιος χώρος, ορατό-μη ορατό. Στα δρώμενά του ιχνηλατεί απελευθερωτικούς δρόμους της σκέψης και της δημιουργικής παρέμβασης, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον ρόλο της τέχνης, αναιρώντας και το ίδιο το αποτέλεσμά του υπεραμυνόμενος της διαδικασίας τέχνης.

Από το 1969, η ζωγραφική του με το χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς τον τρελό, την σειρά των κόκκινων κεφαλιών παράλληλα με τις μολυβένιες μάσκες του, ερευνά και καταγράφει την ανθρώπινη φιγούρα σαν έκφραση των προβληματισμών του ατόμου και της κοινωνίας, του εσωτερικού αλλά και του περιβάλλοντα εξωτερικού χώρου. Ο τρελός σκέφτεται, αντιστέκεται στον παραλογισμό και την υποκρισία αυτής της κοινωνίας. Μέσα στο κεφάλι του μπορούμε να δούμε, σαν από μιά τρύπα, την σκέψη του. Στη συνέχεια τα ζωγραφικά του έργα γίνονται ακριβώς το περιεχόμενο της σκέψης αυτής, χωρίς την περιβάλλουσα φιγούρα του τρελού.

Η μαυρόασπρη ζωγραφική του της δεκαετίας 70-80 είναι ένας ολοκληρωμένος κύκλος έρευνας εκφραστικής, που ξεκινώντας από το παραστατικό περνάει στην αφαίρεση και την εννοιοδότηση της ιστορίας της τέχνης. Ετσι το 1976 με το έργο του "Σιωπή. Το ποίημα βρίσκεται πάνω στην ταινία" περνάει στην Οπτική Ποίηση, στο έργο "3=1" του 1978 σε τρείς διαφορετικές στάσεις το ίδιο χέρι συνδιαλέγεται με την εννοιολογία, τη ματιέρα και τη συγκεκριμενοποίηση της εικόνας, στο "Neo-Neo" του 1979 επεξεργάζεται την κριτική του συστήματος της τέχνης. Ο καθοριστικός άξονας μεταφοράς μηνυμάτων στην τέχνη της επικοινωνίας που ασκεί έως σήμερα, προσδιορίστηκε αυτή τη δεκαετία. Από το 1983 εισάγει την έννοια της υπαλλαγής στην εικόνα και δημιουργεί τη σειρά τών κολλάζ Mediassemblages, όπου οι νέες τυπωμένες χρωματικές εμπειρίες έρχονται σε αντιπαράθεση με την εννοιολογία που εμπεριέχουν, συνθέτοντας διαφορετικά νοήματα. Συνεχίζοντας αυτή τη μελέτη χρώματος-εννοιολογίας, το 1985 ξεκινάει το συνολικό έργο "Ρευστότητα στερεοποιημένη" όπου με τα επιθετικά μεταλλικά χρώματα, της καθημερινής οπτικής συνδιαλλαγής μας, καταγράφει την ενέργεια εκείνη που ψάχνει την ανανεώσιμη πηγή της επικοινωνίας. Από το 1986 το φαινόμενο του κεραυνού είναι στο επίκεντρο της έρευνάς του.

Παρεμβαίνοντας στο νόημα τού έργου τέχνης και αναπτύσσοντας την συμμετοχή τού θεατή, στον κύκλο των λαβυρινθικών εγκαταστάσεων "ο Λαβύρινθος ή το κενό μνημείο", που παρουσιάστηκε το 1989 στο προάυλιο και τους εσωτερικούς χώρους του Γαλ. Ινστ. Αθ., είναι αφιερωμένος στη Γαλ. Επανάσταση- ο κεραυνός βρήκε το εννοιολογικό του περιεχόμενο για να πρωτοπαρουσιαστεί. Τα όρια-κεφάλια από διαφανή καθρέφτη ορίζουν τις λαβυρινθικές διαδρομές, ένα από αυτά τα διαφανή όρια δημιουργήθηκε με την σύμπραξη του Κ. Καστοριάδη. Η ανθρώπινη συμμετοχή στην διαμόρφωση του διανοητικού χώρου κι ο συγκερασμός της σημερινής, ατομικής και κοινωνικής ευθύνης και της ιστορικής τους εμπειρίας, χαρακτηρίζουν την λαβυρινθική εγκατάστασή του σαν αυτογνωσία προς τη χειραφέτηση και προσδιορίζουν το ζητούμενο: το κενό μνημείο και την πλήρωσή του από την συμμετοχή μας. Στήνει μια γέφυρα, ανάμεσα στο έργο τέχνης και τον θεατή, που είναι επικοινωνία σαν κοινωνός τέχνης, έτσι που η παρουσία του θεατή να γίνεται η σημαίνουσα ανάγνωση τέχνης και βέβαια με αλληλεπιδραστική σημασία, μια που χωρίς αυτόν το νόημα μένει ένα κενό μνημείο. Στή σειρά των λαβυρινθικών εγκαταστάσεων ειναι και αυτές που εστιάστηκαν στη ζώνη ανάμεσα στα σύνορα,"No man's land ", με πρώτη παρουσίαση το 1990 όπου αναδεικνύονται καθημερινά αντικείμενα στα στοιχεία εκείνα της λαβυρινθικής σκέψης που δίνουν νόημα στη καθολική εμπειρία της ζωής. Εδώ η τέχνη της καθημερινότητας αναφέρεται στην αποσπασματική ταινία μιας ζωής ή μιάς στιγμής όπου με χρονομέτρη τον επαναληπτικό ήχο του κεραυνού συνθέτει τις ουσιαστικές στιγμές μιάς ανθρώπινης πορείας που φορτίζουν την τελετουργία της έκρηξης.

Έχει πραγματοποιήσει 30 ατομικές εκθέσεις σε Aιθ. Τέχνης και Μουσεία στην Ευρώπη και έχει πάρει μέρος σε πάνω από 100 διεθνείς ομαδικές εκθέσεις όπως και σε πολλά συνέδρια/συμπόσια Τέχνης Τεχνολογίας και Ποίησης και Νέων Τεχνολογιών. Έργα του βρίσκονται σε Μουσεία κι Ιδιωτικές Συλλογές στην Ελλάδα, στην Γαλλία, στο Βέλγιο, την Γερμανία κι αλλού.

Περισσότερα:
* προσωπική σελίδα του συγγραφέως
* προσωπική σελίδα του συγγραφέως