Η Νανά (Παναγιώτα-Μαρία) Ησαΐα (γεν. Αθήνα, 1934 - 2003) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, μεταφράστρια, δοκιμιογράφος και ζωγράφος. Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα. Σπούδασε ένα χρόνο σε σχολή γραμματέων στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως γραμματέας του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή (1958-1964). Την περίοδο 1959-1963 σπούδασε ζωγραφική στο ελεύθερο σπουδαστήριο της Σχολής Βακαλό. Καθηγητής της ήταν ο Παναγιώτης Τέτσης. Πήρε μέρος σε έξι πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής. Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1974 στη γκαλερί «Ώρα».
Πρωτοεμφανίστηκε στην ποίηση το 1969, δημοσιεύοντας την ποιητική συλλογή «Ποιήματα 1969». Θα δημοσιεύσει επίσης τα έργα: «Έξι Ποιητές» (1971), «Persona» (1972), «Ένα βλέμμα» (1974), «Mέρες και νύχτες χωρίς σημασία» (1977), «H Aλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (1977), «Mορφή» (1980, ποιητική συλλογή για την οποία πήρε το 1981 το 2ο Kρατικό Bραβείο Ποίησης). «Στην Tακτική του 'Ερωτα>> (1982), «Συναίσθηση Λήθης» (1982). Έγραψε επίσης μυθιστορήματα: «Οι διαφορετικές εκδοχές του παιχνιδιού» (1990), «Η μόνη δυνατή περιπέτεια» (1994), «Η Ιστορία Τότε και Τώρα» (1997), «Mια ερωτική σχέση παραλλαγή μιας άλλης» (2001, υποψήφιο για το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω»), «Άλλη, ημερολόγιο 1981-1983». Μετέφρασε Σούζαν Σόνταγκ, Σίλβια Πλαθ Τ. Έλιοτ κ.ά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ουγγρικά, ιταλικά και φλαμανδικά. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 4ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ποίησης στη Λουβέν του Βελγίου, και στην ετήσια συνάντηση ποιητών του πορτογαλικού PEN CLUB, στη Λισαβόνα το 1996.
Για την ποίησή της ο Αλέξανδρος Αργυρίου αναφέρει («Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» τόμος Ζ΄): «Η ποίηση της Ησαΐα είναι ποίηση φθοράς οπωσδήποτε. Αλλά η φθορά αυτή δεν εκφράζεται με συναισθήματα. Τα συναισθήματα περνούν, προτού να μπουν στην ποίηση, από ένα χώρο που τα αποστειρώνει ή τα διυλίζει. Γίνονται καθαρά, καθαρισμένα, τρόπον τινά, από τον ίδιο τον εαυτό τους: από το περιττό βάρος του εαυτού τους. Γίνονται έννοιες που περιγράφουν συναισθηματικές καταστάσεις -του κενού και του τίποτα. Μέσα σ' αυτό το τίποτα αφομοιώνεται και ο πόνος που τον παράγουν οι παντοειδείς ανθρώπινες σχέσεις. Και προπάντων οι ερωτικές, γιατί αυτές κυρίως την ενδιαφέρουν. Όμως, εξελίσσονται κι αυτές μόνιμα σε παγίδες μοναξιάς. Από τις παγίδες αυτές επιχειρεί να απεγκλωβιστεί με την αποστείρωση των συναισθημάτων, με την αποξένωση: με το μεταβολισμό της αυτοπαρατήρησης σε ετεροπαρατήρηση, ώστε να κοιτάζει τον εαυτό της σαν να κοιτάζει έναν άλλο».
Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα το 2003.
(Πηγή: http://el.wikipedia.org/ )
