Η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Κόρη του Μιχάλη Γκρίτζη και της Ελένης Σάλαρη, τέλειωσε το Γυμνάσιο με μαθήματα κατ’ οίκον, ενώ ασχολήθηκε για λίγο με το χορό. Το 1942 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μα σε σύντομο διάστημα εγκατέλειψε τις σπουδές της και στράφηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών για την εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας. Συγχρόνως έπαιρνε μαθήματα φωνητικής στο Ελληνικό Ωδείο. Το 1939 παντρεύτηκε το Γάλλο λόγιο και φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ ο οποίος ήταν δάσκαλός της στο Γαλλικό Ινστιτούτο και με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά.


Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και επίσης πρόσφερε εθελοντική εργασία στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Από το 1945 ως το 1975 ταξίδεψε στη Γαλλία, την Κύπρο και την Ιταλία. Στη Γαλλία (1945-1946) το ζεύγος Μιλλιέξ συνέχισε τη δράση του υπέρ της Ελλάδας και η Τατιάνα παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας Τέχνης και Αισθητικής στο Λούβρο. Στο Παρίσι πήρε μέρος στο Α΄ Διεθνές Συνέδριο Γυναικών με θέμα της την αντιστασιακή δράση των Ελληνίδων. Το 1947 επιστρέφει στην Αθήνα επειδή ο σύζυγός της ανέλαβε την διεύθυνση σπουδών του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών όπου και παρέμεινε ως το 1959. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Μιλλιέξ εργάστηκε στο Κέντρο Μικρασιατικών Μελετών, πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής ανά την Ελλάδα και ασχολήθηκε εντατικά με τη συγγραφική της δραστηριότητα. Από το 1959 έως το 1971 το ζευγάρι μετακινείται στην Κύπρο όπου ο Ροζέ εργάστηκε στο Γαλλικό Μορφωτικό Κέντρο ενώ η Τατιάνα ασχολήθηκε με την πολιτιστική αναβάθμιση του τόπου. Μετά την Κύπρο μετακινήθηκαν στη Γένοβα της Ιταλίας όπου έκαναν προσπάθειες για την ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών στο πανεπιστήμιο. Από τη Γένοβα έδρασαν ενάντια στη δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου που είχε αφαιρέσει από την Τατιάνα την ελληνική υπηκοότητα. Το 1974, στη μεταπολίτευση, επέστρεψαν στην Ελλάδα. Την περίοδο 1974-1975 και 1983-1984 η Μιλλιέξ εργάστηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και από την περίοδο 1984-1985 στην ΕΡΤ2 ως υπεύθυνη εκπομπών. Ως δημοσιογράφος και κριτικός συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ανεξάρτητος Τύπος" (1957-1959), "Ανένδοτος" (1964-1965), "Αυγή" (1974-1977), "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (1976-1984), "Τα Νέα" (Κύπρου - 1964-1970), "Δημοκρατική" (Κύπρου) κ.α. καθώς και με πολλά περιοδικά.


Ήταν μέλος της Ακαδημίας Racine του Παρισιού και από το 1981 πρόεδρος στη "Στέγη Καλών Τεχνών και Γραμμάτων". [1], ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Πεν Κλαμπ, του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου, της Εταιρείας Κριτικών και Εικαστικών Τεχνών και της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων στην οποία ήταν πρόεδρος από το 1981 ως το 1986. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος, το βραβείο των Δώδεκα, το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος και το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Την πρώτη της επίσημη λογοτεχνική εμφάνιση πραγματοποίησε το 1945 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα". Κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε παράνομα κυκλοφορήσει μια μετάφραση του έργου του Ζαν Μπριλέ Βερκόρ "Η σιωπή της θάλασσας", ενώ ασχολήθηκε επίσης με θεατρικές μεταφράσεις. Το 1947 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Πλατεία Θησείου". Το 1973 εκδίδεται από τον Κέδρο το βιβλίο της με τίτλο "Σπαράγματα" το οποίο είναι μέρος του αρχείου της το οποίο σώθηκε από την κατάσχεση της Δικτατορίας.


Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου 2005.