Χαμήλωμα στη γη

Οργανώνω –στη φούρια μου– συμπόσιο λογικής, με σφραγίδες αιτιών και επιχειρήματα για συνειδητότητα.

Για να ανακαλύψω τη φύση τής δυστυχίας μου.

Με αυτά για μέσα, ανάλογα έρχεται και το αποτέλεσμα: εικόνες και ύφος που με κολακεύουν.

«Είναι που είμαι ανώτερος, που δε με καταλαβαίνουν, και που γι’ αυτό και γι’ άλλα, συχνά με αδικούν».

Μικρή απόκλιση από την ταύτιση τού εγώ μου μ’ εμένα αν συμβεί, βλέπω και δεν τρομάζω, αφού το ήξερα:

Συντροφιές γνωστές, σώματα, λόγια γνωστά και κλασικά, αντικείμενα σκέψης αρκούσης αν και μονοδιάστατης, ολότητες τής λύπης για καταστάσεις στρωτές που όλοι θέλουμε.

Λίγη μουσική σε στυλ παιδικό, στο ανακάτωμα δύο ήχων για να γίνει παιχνίδι.

Γέλια γνωστά και κλασικά (όλο και λίγο με ελαττώματα, σαν την ωραία κάθε γειτονιάς).

Όλοι ίδιοι είμαστε, εμείς που αψηφούμε το εγώ για χάρη ενός κακού εαυτού.