«Μην αεροβατής, Αιμίλιε, ο γάμος είναι θεσμός του παρελθόντος. Αι νέαι ιδέαι τείνουν να τον καταργήσουν. Μεγάλοι συγγραφείς το ενόησαν ήδη και εκηρύχθησαν εναντίον του. Μεταξύ αυτών είναι και μία μεγάλη γυνή, η Γεωργία Σάνδη. Όπως δε τείνει να διοργανωθή η κοινωνία, είναι προφανές ότι μετά χίλια έτη ο γάμος δεν θα υφίσταται ως σήμερον. Αυτή είναι η αντικειμενική, η γενική ιδέα, ως την ασπάζονται σήμερον οι κράτιστοι των κοινωνικών φιλοσόφων. Θέλεις τώρα και την ατομικήν μου γνώμην; Θεωρητικώς είμαι κατά του γάμου, αλλά πρακτικώς ειμπορώ να είμαι; Το καθεστώς βλέπεις είναι τοιούτον και όλοι πρέπει να υποτασσώμεθα, οι φοβούμενοι το σκάνδαλον και μη έχοντες το θάρρος ν’ αντιταχθώμεν κατά προλήψεων παλαιών. Θα ήμεθα δυστυχείς, αλλ’ αδιάφορον· μήπως και άλλως δεν θα ήμεθα; Ίσως και εγώ νυμφευθώ μίαν ημέραν· διότι τί άλλο ειμπορώ να κάμω, όταν τυχόν ερωτευθώ μίαν κόρην τόσο πολύ, ώστε να μη δύναμαι να ζήσω χωρίς αυτήν; Αλλά θα λάβω τα μέτρα μου εναντίον της δυστυχίας, έννοια σου!»

(«Ευλογημένη ημέρα»)

***

Πέντε λανθάνοντα διηγήματα της κωνσταντινουπολίτισσας πεζογράφου Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου που ανέσυρε η έρευνα κατά την τελευταία δεκαετία. Κείμενα σύντομα κι εκφραστικά λιτά, τα οποία μέσα από τη καυστική ματιά της συγγραφέως αποτυπώνουν όψεις της ζωής των αστικών και των λαϊκών στρωμάτων του παροικιακού ελληνισμού της Πόλης επιχειρώντας να ερμηνεύσουν ανθρώπινες σχέσεις και κοινωνικές συμπεριφορές: Δυο άγουρα κορίτσια που αγωνιούν για τα πάθη και τη φθορά του έρωτα («Ευλογημένη ημέρα»)· ένας ορκισμένος εργένης κι ένα δάκρυ ικανό να ανατρέψει κάθε του βεβαιότητα («Ένα δάκρυο»)· μια νεαρή σύζυγος αντιμέτωπη με ένα δίλημμα που θα δοκιμάσει την αφοσίωσή της («Θάνατος στα ξένα»)· ένας δασκαλάκος δέσμιος μιας προφητείας πως κάποια μέρα θα διαπρέψει («Προφητεία»)· ένα κορίτσι διχασμένο ανάμεσα στην ορμή της νιότης και στην καθήλωση του θανάτου («Κόρη άπονη»).