Το θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις "ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ - Ο Θάνατος του Ηθοποιού" είναι το πρώτο κατά σειρά συγγραφής έργο της Χριστίνας Τζιάλλα. Ξεκίνησε να συγγράφεται περί τα τέλη Φεβρουαρίου του 2016 και ολοκληρώθηκε ακριβώς μετά από τρία χρόνια, δηλ. τέλη Φεβρουαρίου του 2019.
"Ορίζοντας Γεγονότων[1] - Ο θάνατος του ηθοποιού" - Εισαγωγικό Σημείωμα
Το έργο αυτό είναι ένα παιχνίδι ρόλων, όπου όλοι οι ήρωες είναι καλλιτέχνες που προέρχονται από τον χώρο του θεάτρου, νοσηλευόμενοι σε όλη τη διάρκειά του, ζώντες για την ώρα. Για τον λόγο αυτό, όλες οι σκηνές του έργου εκτυλίσσονται σε δωμάτιο νοσοκομείου.
Είναι μια παρουσίαση της δράσης χαρακτήρων, απέναντι στην παράλογή τους ύπαρξη. Η ουσία, όμως, του κειμένου δεν επικεντρώνεται τόσο στο παράλογο της ύπαρξης ή του θανάτου, όσο στην άπληστη φύση του ανθρώπου. Μια απληστία, που φανερώνεται μέσα από την ίδια τη ζωή, όταν ο ζωντανός δεν μπορεί, ή δεν ξέρει, πώς να αντλήσει την επαρκή ικανοποίηση και σαν βαμπίρ ρουφάει κάθε σταγόνα αίματος από τις διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής. Οι εκφάνσεις αυτές, λοιπόν, είναι οι πολλαπλές επιλογές χαρακτήρων και ζωής που δίνει το θέατρο στον άνθρωπο. Είτε σ’ αυτόν που εργάζεται γι’ αυτό, είτε σ’ αυτόν που ικανοποιείται από τη θέασή του.
Το δυσνόητο, εδώ, είναι το «αχόρταγο» και το «άπληστο» στον «ενδιάμεσο σταθμό» του ανθρώπου. Στο έργο προσδιορίζεται ως «ενδιάμεσος χώρος». Εκεί, όπου μη γνωρίζοντας πώς να χρησιμοποιήσει σωστά τη ζωή του -μιας και αποκτά την απαιτούμενη εμπειρία αργά- διαπιστώνει ταυτόχρονα ότι το παρελθοντικό κομμάτι του έχει πια εξαϋλωθεί. Εκεί, όπου δεν γνωρίζει τι θα κάνει με το μελλοντικό, αφού πρώτα χρειάζεται τη γνώση. Μια γνώση, που μόνο οι «έτοιμοι» χαρακτήρες ενός θεατρικού έργου μπορούν να προσφέρουν. Έτσι, διαβάζοντας όλο το έργομπορεί κανείς να γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια και το τέλος του!
[1] Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από εκπομπές του Παύλου Καστανά, «ΑΣΤΡΟΝΙΟ». http://www.astronio.gr/
Ο ορίζοντας γεγονότων, σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, είναι η διαχωριστική γραμμή στον χωροχρόνο, η οποία περικλείει μία «μαύρη τρύπα» εντός της οποίας τα γεγονότα δεν μπορούν να επηρεάσουν πλέον τον παρατηρητή, καθώς η βαρύτητα, η οποία ισοδυναμεί με καμπύλωση του χωροχρόνου, γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή να είναι αδύνατη, ακόμα και αυτή του φωτός! Με άλλα λόγια, ο ορίζοντας γεγονότων είναι η οριακή γραμμή που διαχωρίζει το «κανονικό» σύμπαν που διέπεται από συγκεκριμένους φυσικούς νόμους από τη «μοναδικότητα» ή την «ιδιομορφία» μιας μαύρης τρύπας και είναι το «σύνορο», πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Κατά τον Steven Hawking, οι μαύρες τρύπες είναι «πύλες» για «άλλα σύμπαντα».
Σημείωση του δημοσιογράφου και ποιητή, Θανάση Παντέ
Το έργο της Χριστίνας Τζιάλλα «Ορίζοντας Γεγονότων» αποτέλεσε μία έκπληξη πρώτου μεγέθους για μένα, αν και δεν θα ’πρεπε, γιατί περίμενα εκ μέρους της μία τόσο εκρηκτική έμπνευση να αναζητά την μετουσίωσή της σε τέχνη.
Κι όμως, διαβάζοντας το έργο της και αφηνόμενος στις συγκινησιακές, όσο και φιλοσοφικές διακυμάνσεις τις αφήγησής της, ένιωσα μέτοχος της βιωματικής οδύνης που στο έργο της εκφράζεται.
Και βέβαια με συνεπήρε και ο ποιητικός οίστρος που το έργο της διαθέτει, όπως και το υποδόρεια συχνά βιτριολικό χιούμορ που το διαπερνά και που θεωρώ πως είναι από τα βασικότερα στοιχεία του χαρακτήρα της.
Το χιούμορ ως γνωστόν σώζει -με εισαγωγικά και όχι- και συ νομίζω πως το αντιλαμβάνεται σε όλη την έκταση που μπορεί να έχει αυτή η διαπίστωση, για όποιον έχει το χιούμορ σε περίοπτη θέση στη ζωή του.
Το χιούμορ επίσης, είναι κάτι πολύ σοβαρό για να αφεθεί έρμαιο των σοβαροφανών και ακόμα χειρότερα, των γελοίων που δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται την αξία του στη ζωή μας.
Η Χριστίνα λοιπόν που έχει χιούμορ και μάλιστα συχνά με κυνικές προεκτάσεις, και που αντιλαμβάνεται την αξία της ζωής μέσα από την δεδομένα εφήμερη μοναδικότητά της, δημιούργησε ένα θεατρικό σύμπαν που κάθε σοβαροφάνεια γελοιοποιείται και η ουσία της ζωής θριαμβεύει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας.
Αυτό και μόνο το επίτευγμα εκ μέρους της –και μη θεωρηθεί υπερβολή αυτή την έκφραση- είναι άξιο επαίνου και μπράβο της!
Το έργο της έχει επίσης το πλεονέκτημα να είναι ανοιχτό σε αναγνώσεις και εκτός θεατρικής απόδοσης επί σκηνής, σαν ποιητικό κείμενο που μπορεί να αναγνωστεί σε αναλόγιο, με δύο ή και περισσότερους ερμηνευτές.
Θα χαρακτήριζα το έργο της ως «θέατρο του μετα-παραλόγου» -αν ο όρος ήταν δόκιμος- κι ακόμα «θέατρο της ύπαρξης» ή «υπαρξιακό θέατρο», αφού κυριαρχεί η αναγκαιότητα της Ύπαρξης σε όλη την αφηγηματική ροή του έργου, με έντονη τη διάθεση της αγωνίας.
Εκείνο που είναι συγκλονιστικό πάντως στο έργο της, είναι το φινάλε. Εκεί ο μονόλογος είναι σπαρακτικός και καθηλώνει με την έντασή του.
