«Όλα τα μπορεί η α γ ά π η!»
Η αγάπη, που, χωρίς εκθαμβωτικούς πολυέλαιους, μα πολυέλεη και ευσπλαχνική, φωτίζει τις κρυφές γωνιές, τις απόκρημνες ακτές της ψυχής και τις λειαίνει.
Και, στιβαρή, υποβαστάζει, χωρίς περίτεχνους κίονες, το ασήκωτο βάρος της κάθε μέρας κι αντέχει.
Κι αθόρυβη, γράφει την ιστορία της όχι με κορυφαίες, εξέχουσες στιγμές, αλλά με μικρές, καθημερινές χαρές και λύπες, που μέσα μας ανάγλυφα τις παρασταίνει.
Διακριτική, δίχως βάθρα περίοπτα, με λόγο χαμηλόφωνο, της καρδιάς τις πληγές επουλώνει.
Βαθιά, χωρίς ανάγκη από παχιά στρωμένα χαλιά, απορροφά τους κραδασμούς του «εγώ» και στο «εμείς» ανεπαίσθητα τους σβήνει.
Η αγάπη για κάποιον άλλο, έξω από εμάς. Δεκτική και σαν μήτρα φιλόξενη. Να συρρικνώνει και, στο βαθύ αλεξίκακό της κοίλωμα, ν’ ανακουφίζει την ανήκεστη οδύνη της ύπαρξης: για τ’ άδηλα μονοπάτια της ζωής, για τ’ αναπόδραστο του θανάτου…