Ο Τένεσι Ουίλιαμς και τα θεατρικά του έργα ασκούν πάνω μας μια μοναδική γοητεία. Ίσως επειδή οι χαρακτήρες του αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές μας. Ίσως επειδή σ’ αυτούς τους χαρακτήρες αναγνωρίζουμε κομμάτια από τον εαυτό μας. Τα βιογραφικά στοιχεία του Τομ, που έγινε Τένεσι, είναι περίπου γνωστά σε όλους. Φρόντισαν τα δημοφιλή έργα του να αποκαλύψουν όλο το οικογενειακό του περιβάλλον, καθώς και τις τραυματικές του εμπειρίες. Αυτά τα έργα, στην πλειονότητά τους, αποτελούν βιωμένες πραγματικότητες. Ωστόσο, η γνωστή όψη του Ουίλιαμς είναι μόνο η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Η άλλη πλευρά παρέμεινε καλά κρυμμένη στο σκοτάδι.

Χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία έρευνας, ταξίδια σε διεθνή συνέδρια από το Ορλάντο των ΗΠΑ ως το Νανσί της Γαλλίας, κι από τη Βοστώνη στη Νέα Ορλεάνη, για να αρχίσω να προσεγγίζω τον άγνωστο Ουίλιαμς. Κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να σκηνοθετήσω έργα και διασκευές έργων του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, για να αντιληφθώ πως ό,τι γνωρίζαμε και ό,τι είδαμε από Τένεσι Ουίλιαμς ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Κάποια από τα συμπεράσματα και τις ιδέες μου συμπεριλαμβάνονται στον ανά χείρας τόμο. Άλλα παραμένουν ακόμη στον υπολογιστή και γι’ αυτό πρόκειται να επανέλθω.

Ως επαγγελματίας ιστορικός-βυζαντινολόγος που μετακινήθηκε στη θεατρολογική έρευνα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που να μην υπακούει στους επιστημονικούς κανόνες τεκμηρίωσης. Ο Ουίλιαμς, άλλωστε, μου φαινόταν πιο ταιριαστός σε ένα κείμενο συστηματικά αποδεικτικό αλλά χωρίς παραπομπές και χωρίς αναλυτική βιβλιογραφία. Αυτά νιώθω ότι όσο σημαντικά είναι για έναν επιστήμονα, τόσο μοιάζουν περιοριστικά στα μάτια ενός καλλιτέχνη. Αυτή είναι και η ιδιότητα με την οποία καταθέτω τη μαρτυρία/συμβολή μου για το παράδοξο που ονομάζεται «Τένεσι Ουίλιαμς».