"Αγωνίστηκα να σου γράψω `το τελευταίο μου` γράμμα. Τα λόγια χάνονταν. Σβήνανε σαν διάττων. Βγήκανε κάποιοι στοίχοι. Μ’αυτούς, λησμόνησέ με.

...Το άστρο της χαράς, μην το καρτεράς, μην το καρτεράς..."

Στις 28-4-1948 ο δικηγόρος Bαγγέλης Λέκκας καταδικάστηκε 12 φορές σε θάνατο για φόνους που δεν είχε διαπράξει. Από τη φυλακή της Ακροναυπλίας στέλνει ένα πονεμένο ποίημα στην αγαπημένη του με επωδό την παραπάνω φράση.

Η Αγγελική Παπαλεονάρδου, μέσα από γράμματα, αρχεία κ.λπ., διηγείται τη ζωή της, την οργάνωσή της στο ΕΑΜ, τη μεταμόρφωσή της από κοσμική δεσποινίδα σε αγωνίστρια της Αντίστασης, τη γνωριμία της με τον δικηγόρο Βαγγέλη Λέκκα, μετέπειτα καπετάνιο του 6ου Συν/τος του ΕΛΑΣ, τους αγώνες τους, το γάμο τους, την μετέπειτα πολιτική τους τοποθέτηση.
Με το θάνατο του B. Λέκκα, τον Φεβρουάριο του 1964, θα κλείσει ένας κύκλος ζωής. Μόνη με τα ανήλικα παιδιά της θα βρει το κουράγιο να προχωρήσει, να τα μεγαλώσει και να τα σπουδάσει.
Η Αγγελική Παπαλεονάρδου, όπως και χιλιάδες άλλοι την τραγική εκείνη εποχή, θυσίασε τα νιάτα της, φυλακίστηκε, απολύθηκε από τη δουλειά της, πείνασε, ταπεινώθηκε, συκοφαντήθηκε. Σήκωσε όμως τη νιότη της ψηλά και υπηρέτησε ιδανικά. Γεμάτη ευγνωμοσύνη για όσους τη βοήθησαν, καταθέτει τις εμπειρίες της και μας αφήνει παρακαταθήκη το αισιόδοξο μήνυμά της:

"Το άστρο της χαράς... να το καρτεράς..."