Στα μελετήματα που συγκεντρώνονται εδώ, η ποίηση αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως πεδίο συνάντησης του λόγου των δημιουργών της. Κι ακόμη ως τεχνική και τέχνασμα· ως ματιά πάνω στην κοινωνία και τον κόσμο· ως τρόπος αυτοσύστασης και αυτοβιογράφησης των ποιητών· αλλά και ως ένα είδος λανθάνουσας λογοτεχνικής κριτικής. Πλάι στις φιγούρες του Καβάφη, του Σικελιανού και Καρυωτάκη, με το έργο των οποίων αναμετρώνται πολλοί από τους ομοτέχνους τους, εμφανίζονται ο Λαπαθιώτης, ο Ουράνης, ο Σκαρίμπας, ο Κοτζιούλας, ο Εγγονόπουλος, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Λάσκαρης, ο Βαγενάς, η Φραντζή, η Κυρτζάκη. Πολλά από τα ποιήματα που εξετάζονται γράφτηκαν σε εποχές κατά τις οποίες οι δημιουργοί τους ήρθαν αντιμέτωποι με την ασθένεια, το γήρας και το φάσμα του θανάτου· άλλα, εξ αντιστρόφου, διακρίνονται για τον παιγνιώδη, σατιρικό, παρωδιακό ή και αυτοπαρωδιακό χαρακτήρα τους. Πένθιμη ή ευφρόσυνη, υψηλότονη ή ψιθυριστή, υμνητική ή επιθετική, πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι εντέλει η ίδια η ποίηση.

Εισαγωγή || Οι κήποι του Κ.Γ. Καρυωτάκη || ʼγγελου Σικελιανού, «γιατί βαθιά μου δόξασα»: η ρητορική στην υπηρεσία του λυρισμού || Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης και η τέχνη της παρωδίας || Μια άλλη ματιά στον ελληνικό υπερρεαλισμό: παρωδίες 1935-1945 || Η διαδρομή του Σαρλώ στη νεοελληνική ποίηση (1927-1957) || Ο «χωριάτης ποιητής» και ο «λόρδος του στίχου»: η πορεία της σχέσης του Γιώργου Κοτζιούλα με τον ʼγγελο Σικελιανό || Ο Καβά?ης του Νίκου Εγγονόπουλου || Δυο διασταυρούμενες μελέτες θανάτου: το Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα του Γιάννη Ρίτσου και τα Ελεγεία της οξώπετρας του Οδυσσέα Ελύτη || Η ποίηση δωματίου του Χρίστου Λάσκαρη || Έρως και θάνατος: σχόλια πάνω στον διάλογο του Νάσου Βαγενά με τον ʼγγελο Σικελιανό || Η ποιητική της κυο?ορίας στο έργο της ʼντειας Φραντζή || «γυρεύω αυτή τη λέξη που θα με ενώσει»: Σχόλια στην ποίηση της Μαρίας Κυρτζάκη || Πρώτες δημοσιεύσεις || Πίνακας κυρίων ονομάτων