Το αρχαίο ελληνικό δράμα μέσα στον άχρονο σκηνικό τόπο του μύθου, ανάγει τον θεατή μέσω της δραματικής πράξης
στην πολιτική πραγματικότητα του άστεως και των προβληματικών που αναπτύσσονται σε φιλοσοφικό, θεολογικό, ηθικό, αισθητικό μα, πάνω από όλα, πολιτικό επίπεδο.
Ο δραματικός τόπος, είτε του τραγικού μύθου είτε της κωμικής ουτοπίας, υπογραμμίζει στον θεατή τις παραμέτρους
των κοινωνικών αλλαγών. Το αρχαίο ελληνικό δράμα αναδεικνύεται σε είδος τέχνης εντός του οποίου η πρόσληψη
του αισθητού κόσμου γίνεται ορατή μέσω της ολιστικότητας του θεάτρου, ενεργοποιώντας τη φαντασία κι ερεθίζοντας
λογική κι αισθήσεις.
