Ο παλιός γνώριμος

Ένοιωσε την ανάσα του χωρίς να στρέψει το κεφάλι.

Τα μάτια ολάνοιξαν γοργά απ’ την αναμονή.

Αισθάνθηκε το άγγιγμα.

Είχε ματάρθει πάλι αυτός ο άπιαστος φονιάς, είχε ξαναφανεί!...

Δεν έστρεψε το βλέμμα της για να τον αντικρίσει∙

ανώφελο ήταν, ήξερε πως δε μπορεί να δει.

Αυτός, αμείλικτος, βουβός, ήρθε για ν’ ακουμπήσει

τα παγωμένα δάχτυλα στο άτρομο κορμί.

 Ήταν παλιός της γνώριμος∙ τόσο, οικτρά, οικείος

που λες και τον επρόσμενε για να ξαναφανεί.

 Έσφιξε τότε τις γροθιές κι αψήφισε

το κρύο στη πλάτη της που άφηνε το χέρι του ληστή.

Ήταν παλιός της γνώριμος∙

κι ήταν πολύς ο χρόνος που πορευόντουσαν μαζί και δε σκιαζόταν πια.

 Ήταν παλιός της γνώριμος… Και πώς λεγόταν;

Πόνος… Π’ απίθωνε λαβωματιές σ’ αλώβητο κορμί!...