ΣΤΟΝ ΤΟΜΟ περιλαμβάνονται δημοσιευμένα ποιήματα (Ὕδ ρ α [1975],
᾽Α π ο σ π ά σ μ α τ α μ ι ᾶ ς ἀ τ έ λ ε ι ω τ η ς γ ρ α φ ῆ ς [1987]) καὶ ἀδημοσίευτα. Ἡ συγγραφή τους ἐκτείνεται ἀπὸ τὸ 1968 ἕως τὸ 2008. Τὸ ἔργο τοῦ Κώστα Ροδαράκη μολονότι τυπικὰ ἐντάσσεται στὴ δεύτερη μεταπολεμικὴ γενιά, ἐξαιτίας κάποιων χαρακτηριστικῶν τῆς γραφῆς του, ὅπως ἡ ἀντισυμβατικὴ διάθεση, ὁ ἔντονος αἰσθησιασμός, τὸ προβεβλημένο ψυχαναλυτικὸ στοιχεῖο, ὁ κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της, ἀλλὰ καὶ ἡ καταλυτικὴ εἰρωνεία καὶ παρωδία ποὺ τὴ χαρακτηρίζουν, μοιάζει σὰν νὰ στέκει κάπως παράμερα. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἀπόσταση τοῦ ποιητῆ ἀπὸ τὸ κέντρο –ἔζησε μεγάλο διάστημα τῆς ζωῆς του στὴν Ὕδρα καὶ στὴ Ρόδο–, ἡ εἰκόνα τοῦ ἀποσυνάγωγου ποὺ ὁ ἴδιος καλλιέργησε, καθὼς καὶ ἡ τακτική του ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ἔπειτα νὰ ἐκδίδει τὰ ἔργα του σὲ ἐκτὸς ἐμπορίου ἐκδόσεις, εἶχαν ὡς συνέπεια τὰ ποιήματά του νὰ εἶναι δυσεύρετα ἢ ἀκόμη καὶ ἀπρόσιτα. Ὡστόσο ἡ συνειδητὴ αὐτὴ ποιητικὴ μοναξιὰ εἶχε καὶ τὶς γόνιμες ἐξαιρέσεις της. Ἡ θερμὴ πνευματικὴ φιλία καὶ οἱ ζωηρὲς συζητήσεις μὲ τὸνἘ . Χ. Γονατά, τὸν Ἠ. Χ. Παπαδημητρακόπουλο καὶ τὸν Τάσο Λειβαδίτη διατήρησαν τὴ φλόγα τῆς ποίησης ζωντανή. Ἡ ἀνὰ χεῖρας ἔκδοση φιλοδοξεῖ νὰ κάνει γνωστὰ τὰ ποιήματα μιᾶς ξεχωριστῆς φωνῆς, ποὺ ἦρθε ἐπιτέλους ἡ ὥρα νὰ πάρει τὴ θέση ποὺ τῆς ἀξίζει στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ποίηση.

Ποιός θὰ πίστευε πὼς μὲς στὸ σπίτι ὑπῆρχε ἕνα ἄλλο σπίτι
Στὸ πρῶτο πάτωμα, ἡ ἀκαταστασία τῶν πουλιῶν στὸ δεύτερο, ὁ καναπὲς τῆς θείας (τὸ ὑπόγειο ἤτανε πάντα κλειστὸ γιατὶ τὸ μυστικὸ τό ’χα κρυμμένο ἀλλοῦ) Καὶ ἡ Ρίτα –ἡ χειρότερη Ρίτα ποὺ εἶχα ποτέ– κρεμόταν ἀπ’ τὸν πολυέλαιο
Ὅσο γιὰ τοὺς νεκροὺς Ἄχ! κάθε φθινόπωρο ἕνα ποτήρι ράγιζε ἢ ἔτριζε ἡ σκάλα ὅταν ἡ λάμπα ἔκαιγε στὴν ἄδεια κάμαρα σὰν κάποιος νὰ συνομιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του
Κάποτε, κάποιοι θὰ τρόμαζαν μπροστὰ στὸν πλοῦτο ποὺ μάζευα τὶς νύχτες
ἀφήνοντας ἀνέπαφο τὸ πιὸ σημαντικὸ μαντεύοντας τὸ ἄσκοπο τοῦ δρόμου.