Τα κενά λήθης είναι ρωγμές.
Ρωγμές στις πέτρες που πατά κανείς μέσα στο χρόνο.
Πατώντας πάνω τους χάνει την ισορροπία του και βυθίζεται.
Και τότε θυμάται όσα ξεχνά τον υπόλοιπο καιρό.
Χάνοντας τα ηνία της σκέψης του, τον κυριεύουν οι λέξεις.
Ξαναβρίσκει την ξεχασμένη γνώση, τον κρυμμένο του εαυτό...
...μια έκλαμψη αλήθειας.
Εκεί, σ’ αυτό το σπήλαιο αρχίζουν όλα.
Εκεί σχηματίστηκαν σα σταλαχτίτες κι αυτά τα ποιήματα.
