Είκοσι εννέα συν ένας τελεστές των πινελιών.
Τα ονόμασαν «μαθηματικά» οι παλιοί. Προφανώς γιατί μαθαίνανε από την ενασχόληση με αυτά. Γνώριζαν το περιβάλλον γύρω τους και έκαναν προβλέψεις για τον κόσμο μακριά τους. Η δύναμη της διαχείρισης των αριθμών, ακόμη και αυτού, του χωρίς πραγματική υπόσταση, του μηδενός, ήταν ισχύς απέναντι στους άλλους – εχθρούς ή μη. Η μέτρηση των αποστάσεων, του συνόλου, της ενέργειας. Του χρόνου...
Έχουμε ως όπλο μας το λόγο. Μόνο φθόγγους... Αριθμούς, γράμματα, πόνος, λύπη, αγάπη. Μουσικές-κανονιές από τα βάθη του λάρυγγα – ένα από τα εργαλεία της ψυχής μας. Τόσο ανθρώπινο, τόσο Θεϊκό…
Ένα παιδί μάς λέει κάτι, βλέπει φαντάσματα και το «επαναφέρουμε» στο πρέπον της βολής μας. Γιατί μπορούμε... Και τελικά είμαστε εμείς το φάντασμα. Στο χρόνο τελικά, μόνο το τώρα έχει σημασία.