Η Κωνσταντίνα Χαριτάκη επιστρέφει, μετά το «Σημείο Μηδέν», με μια ιστορία που θέτει στο επίκεντρο το προσφυγικό ζήτημα και την περιβαλλοντική καταστροφή. Με έναν αλληγορικό τρόπο, μέσα από τα μάτια κυνηγημένων προσφύγων από την Κρήτη την εποχή της οθωμανικής κατοχής, οι οποίοι βρήκαν αποκούμπι στη Σύρο, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Οι ήρωές της καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που όμως έχουν να μας πουν πολλά, μέσα από τις ιστορίες που θα μας διηγηθούν.
Τέσσερις γυναίκες: Κορίνα, Λεμονιά, Δέσποινα, Φραντζέσκα.
Τι κοινό μπορούν να έχουν και ποια γραμμή ενώνει τις ζωές τους;
Ιστορίες προσφυγιάς, απ’ την Κρήτη προς τη Σύρο, στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώνουν με μια «Ίσαλο Γραμμή», την προσφυγιά του σήμερα, απόρροια της κλιματικής αλλαγής και των πολέμων στη Μεσόγειο. Πόσο διαφορετικές και πόσο ίδιες μπορούν να γίνουν οι ιστορίες των ανθρώπων που βρέθηκαν μεσοπέλαγα ψάχνοντας για τη δική τους «Ιθάκη»…
Λίγα λόγια από την συγγραφέα
Γεννήθηκα στο Ηράκλειο Κρήτης. Zω και εργάζομαι στα Χανιά, απ’ όπου είναι και η καταγωγή μου. Ξεκίνησα να γράφω, δίχως να γνωρίζω ότι είμαι σε θέση να το κάνω. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, νόμιζα πως οι γνώσεις μου έφταναν ως τα συστήματα θέρμανσης και τους οδοντωτούς τροχούς, καθώς έχω σπουδάσει μηχανολογία στο Α.Τ.Ε.Ι. Ηρακλείου. Εργάστηκα στην τεχνική εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. Είμαι κάτοχος Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας του Πανεπιστημίου Κρήτης, καθώς και πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. σε θέματα Υγιεινής & Ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Γράφω από την ανάγκη μου να εκφραστώ και όχι κατά παραγγελία. Όταν συσσωρευτούν στην ψυχή μου προβληματισμοί και συναισθήματα, ψάχνουν τρόπο ν’ ανοίξουν μια «βαλβίδα ασφαλείας» για να διοχετευτούν προς τα έξω. Η βαλβίδα ασφαλείας μου είναι το μολύβι. Περνάνε όμως και διαστήματα όπου το αισθάνομαι βαρύ στο χέρι μου. Όταν το ακουμπήσω και το νιώσω σαν πούπουλο, τότε του γλυκομιλώ και ακολουθεί τις σκέψεις μου.
