Γνωστοί και φίλοι απέστρεφαν το βλέμμα από πάνω της όταν τους έβλεπαν οι άλλοι, όμως δεν χόρταιναν να την κοιτάζουν όταν την συναντούσαν μόνη της! Είχε μιαν άγρια, ατίθαση ομορφιά, καθώς η ψυχή της ήταν ανήμερη, κι αυτό καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Λεπτή, μαύρα μαλλιά και μάτια, και δυο φιλήδονα χείλη, έτοιμα να σαρκάσουν ή να ρουφήξουν με πάθος το τσιγάρο ή την ζωή.
Δεν είχε πολλές παρέες, από την γειτονιά την αποφεύγαν όλοι, οι περισσότεροι δεν της έλεγαν ούτε «καλημέρα», μην τυχόν τους κολλήσει αλητεία και περιθώριο!
Από το αφήγημα «Στα ψιλά»
