Η επτανησιακή μουσική δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτέλεσε προδρομική διαδικασία που οδήγησε στην ίδρυση Εθνικής Μουσικής σχολής⋅ συνιστά ένα τμήμα της διαδρομής της νεότερης ελληνικής μουσικής παράδοσης. Αγνοήθηκε, όμως, από τον ρηξικέλευθο κήρυκα της “αληθινής” εθνικής μουσικής, ο οποίος δεν είχε έρθει “πληρώσαι” αλλά “καταλύσαι” τον επτανησιακό μουσικό νόμο, που (υπό ορισμένες προϋποθέσεις) μπορούσε να καταλάβει τη θέση που του ανήκε στο Διεθνές (μουσικό) Δίκαιο.
Oι όψιμοι υπέρμαχοι της ίδρυσης εθνικής μουσικής σχολής απαξίωσαν και εξοβέλισαν ό,τι προηγούμενο χαρακτηρίζοντας την επτανησιακή μουσική “ιταλιάνικη”, ιταλιανίζουσα”, “μίμηση της χειρότερης ιταλικής μουσικής” κ.τ.π. Περιέλαβαν δε τους εν λόγω χαρακτηρισμούς στο “κατηγορητήριο” της δίκης, η οποία οδήγησε τους επτανήσιους δημιουργούς σε πολυετή “φυλάκιση”, στο κάτεργο της δυσφήμισης, της κατασυκοφάντησης, της αγνόησης, της πλησμονής ―πολέμησαν ακόμη και τη δημοφιλία των έργων τους αποσιωπώντας τα ονόματα των δημιουργών.
A.K.