Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον Χορό του Θανάτου ως ένα έργο απελπισίας, καθώς κύριος στόχος του είναι να λειτουργήσει ως μια μορφή κριτικής της κοινωνίας, αυτοκριτικής του συγγραφέα, αλλά και του κάθε θεατή ξεχωριστά. Εκεί ακριβώς έγκειται όλο του το μεγαλείο. Αν θέλουμε να κατατάξουμε
το έργο σε κάποιο είδος, θα ταίριαζε μάλλον περισσότερο σε αυτό του θεάτρου της ειρωνείας. Αποτελείται από μια άρτια σύνδεση κωμικών και τραγικών στοιχείων.
Στην αλληλογραφία του με τον συγγραφέα, ο Φρίντριχ Νίτσε εκφράζει τη μεγάλη έκπληξη και τον ενθουσιασμό του γι’ αυτή την παράσταση. Για τον φιλόσοφο το κείμενο είναι η απόλυτη έκφραση του βαθύτερου νοήματος
της αγάπης, του πολέμου και του θανατηφόρου μίσους που χαρακτηρίζει αιώνια τα δύο φύλα.