Στην παρούσα εργασία διερευνάται ο ρόλος που διαδραματίζει η εκπαίδευση ως πτυχή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ως τομέας περιφερειακής συνεργασίας στο Παρευξείνιο υποσύστημα μετά την αλλαγή του διεθνούς συστήματος λόγω κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης (1991). Μέσα από τις θεωρίες της ήπιας ισχύος, του λειτουργισμού και της εκπαιδευτικής διπλωματίας εξετάζεται ο ρόλος της εκπαίδευσης στην περίπτωση της παρευξείνιας συνεργασίας καθώς και οι ελληνικές δράσεις είτε σε πολυμερές είτε σε διμερές επίπεδο. Όσον αφορά το πολυμερές πλαίσιο συνεργασίας εξετάζεται η περίπτωση του Ο.Σ.Ε.Π., ενώ στο διμερές επίπεδο εξετάζονται οι δράσεις που ανέπτυξε η Ελλάδα με την Ρωσία, την Ουκρανία και την Γεωργία. Η εργασία κλείνει με την παράθεση των συμπερασμάτων που προέκυψαν από την ανάλυση των δεδομένων.