ΑΝΘΗΔΟΝΙΑ
Μήποτε γυρίσεις
διψασμένος
φυλάττω αἷμα στῶν ἄστρων
τὰ φατνώματα.
Προσδοκῶ καὶ ἐκτινάσσω
διαλλομένη,
τῆς ἀβύσσου τὰ κενὰ
ὑποστρώματα.
Ἐλθέ,
παρακύπτω
καὶ προσφέρομαι
στ’ Οὐρανοῦ
τὰ πληρώματα.
Εἶναι ὁ Χρόνος βουβὸς
καὶ τὸ φῶς μακρινό.
Δίχως ἥλιο δὲν θωρῶ,
μὲ τῶν στίχων τὴν ἁφὴ
διατρέχω ὑπώρεια
τῆς Ποιήσεως τὰ ὑπερῶα.
Ὦ κρυστάλλινοι
τῶν πλανητῶν φαλλοί,
ὦ τῶν ἀνέμων στύση,
ἀπ’ τῶν ἐπιθυμιῶν
τὴ σκόνη ἀναδύομαι.
Λιώνω στοῦ λόγου
τὰ ρυάκια ὁρατή,
ἀπὸ ἔρωτα καὶ θάνατο
θερίζομαι.
