Τι να πεις για τον Παυλάκη (έτσι τον φώναζα -χαϊδευτικά- κι εκείνος
"θείο" ή Δηµητράκη). Φάγαμε ψωμί κι αλάτι µαζί, µέσα στα χρόνια, από
τότε που τον γνώρισα, κάπου τέλη του `60 - αρχές του `70. Από την αρχή
είχαμε µια αμοιβαία συμπάθεια, αγάπη θα έλεγα. Ο Παυλάκης -που ενώ ήταν
περπατημένος στους δρόμους- έμεινε ωστόσο µέχρι τέλους ένα αγνό, αγαθό,
ρομαντικό παιδί. Γι` αυτό, µαζί µε τη δουλειά του και τα τραγούδια του
έχει σημαδέψει τη ζωή µας και τη σημαδεύει ακόμα. Προσέφερε τη ζωή του
στη ζωή απλόχερα!
Γεια σου Παυλάκη! Σε φιλώ!"
(Δημήτρης Πουλικάκος, από τον Πρόλογο)
