Τα Μυστικά Ποιήματα 1-7
Κυκλοφορεί
ISBN: 978-960-7528-06-3
Μανδραγόρας, Αθήνα, 3/2009
Είδος έκδοσης: Νέα
Γλώσσα: Ελληνική, Νέα
€ 8.48 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
17 x 24 εκ., 32 σελ.
Σύντομη περιγραφή
O Λάμπρος Σπυριούνης, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του’70 και από τα παλιότερα μέλη της συντακτικής ομάδας του Μανδραγόρα, σχεδόν από το ξεκίνημα του εγχειρήματος πριν 25 χρόνια, γεννήθηκε στην Aρεόπολη Λακωνίας στις 6 Aπριλίου 1952. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Περιγραφή

Για τον ΛΑΜΠΡΟ ΣΠΥΡΙΟΥΝΗ

Ευφυής, ευφυής, ευφυής.

Γοητευτικός. Χαριτωμένος, όταν ήθελε. Με χιούμορ. Με στεντόρεια φωνή. Καλλιεργημένος.

Εις βάθος γνώστης της ελληνικής γραμματολογίας και της νομικής επιστήμης.

Ταλαντούχος. Έντιμος.

Εγωιστής. Ιδιόρρυθμος.

Ευγενής, σχεδόν πάντα. Απότομος άλλοτε.

Πληθωρικός. Θεατρικός, σε υπερθετικό βαθμό.

Υπερήφανος. Πεισματάρης, Φωνακλάς. Εριστικός. Προκλητικός.

Δύσκολος. Νάρκισσος. Αυστηρός. Mε κριτικό πνεύμα. Επίμονος. Εκνευριστικός, κάποιες φορές.

Σκληρός με τους αγαπημένους του. Γαλαντόμος με τους πιο έξω.

Συγκεντρωτικός. Αυταρχικός. Ασεβής. Αλλά και ντροπαλός, σεβαστικός. Αντιφατικός.

Σχολαστικός. Τελειομανής. Εραστής της τέχνης της ποίησης. Με έμπνευση.

Συντηρητικός. Παραδοσιακός. Υπέρμαχος της ανισότητας των φύλων. Μία από τις λίγες ισότιμες γυναίκες η μάνα του.

Με εκκρεμότητες, εκκρεμότητες με ανθρώπους, εκκρεμότητες με τόπους, εκκρεμότητες με πράγματα.

Εσωστρεφής, πιο πολύ δεν γίνεται. Ερμητικά κλειστός. Δύσκολος και αμήχανος με τα συναισθήματα, τα δικά του και των άλλων.

Τυχερός στις πολύτιμες σχέσεις της ζωής του. Του τα συγχώρησαν όλα, ή σχεδόν όλα.

Τυχερός στη συνάντησή του με την Αγγελική. Τυχερός για την κοινή ζωή τους.

Αγωνιστής της ζωής. Μαχητής για τη ζωή.

Υπομονετικός. Στωικός. Υπάκουος. Πάντα και πάλι αντιφατικός

Κατά βάθος, γλυκός. Τρυφερός. Ευαίσθητος.

Ο Λάμπρος μας που εκτιμήσαμε και αγαπήσαμε. Ο Λάμπρος μας που τώρα αποχαιρετούμε…

Αγγελική Ασπρογέρακα-Γρίβα


Στην ανάγκη θ’ αλλάζαμε τον ρου της ιστορίας ή

Ανθ’ ημών η εν καμίνω τέχνη...

...γράφει ο Λάμπρος Σπυριούνης στα Μυστικά Ποιήματα 8-14, το τελευταίο εν ζωή βιβλίο του που βγήκε πέρσι από τον Μανδραγόρα. Στην αχρονολόγητη αφιέρωση σημείωνε: «Του Κώστα Κρεμμύδας, για την ουτοπία». Ήταν το ένατο συνολικά από το 1972 όταν φοιτητής στο Αριστοτέλειο έφερνε στο φως την πρώτη του συλλογή με τίτλο Φιλιρίκ.

«Θα προλάβω να ολοκληρώσω τη σειρά;» μας ρώτησε στον Ευαγγελισμό όταν του πήγαμε να δει τα δοκίμια του δέκατου βιβλίου με τίτλο Η εκ φύσεως. Πίστευα πως θα τα τελείωνε και του απάντησα με ειλικρίνεια το «ναι».

Ήταν τότε που μας διάβασε, με τη γνωστή στεντόρεια «Σπυριούνια φωνή» τον αντάρτη στους Κορυσχάδες, που προβληματιζόμασταν για τον σηκωμένο κόκορα του όπλου, που εκτινασσόταν μπροστά μας η «ιδέα στα χέρια της ευθύνης», «η δροσερή αγωνία στο παγούρι», αλλά και οι στίχοι: Ποιητής από πηγή, Ποιητής στο χρώμα, Ποιητής στο σχέδιο, Ποιητής από κούνια... που εκ των υστέρων κατάλαβα πως δεν ήταν παρά αυτοπορτρέτα του.

 

Η έσχατη λ-έξη μου είναι η ποίηση, γράφει ή: Γράφω ποιήματα για να μάθω να ομιλώ, ή:

Μια σταγόνα ζήτησα από την ποίηση.

Η Κάψα μ’ έρριξε στα βαθειά ποιήματα

(Δόξα σοι δξα σοι ο Άη-Θυμός

Κι ας ήμουνα της τέχνης ναυαγός).

Και σε άλλο στίχο: Το δεξί χέρι στο ποίημα, το ζερβό βαθιά στην καρδιά... Γι’ αυτό ισχυρίζομαι πως εντέλει τον Λάμπρο δεν τον σκότωσε ο καρκίνος αλλά τον διέλυσε δια βίου η ποίηση. Γιατί η τέχνη –και ειδικά η ποίηση– είναι εμπύρετη δοκιμασία: υπεροχή και ήττα, κατάκτηση και οπισθοχώρηση, έκθεση και αμφιβολία, λύτρωση αλλά και αίμα, είναι καταφύγιο αλλά κι ερήμωση για όσους θέτουν παραπετάσματα με τα εγκόσμια ανήμποροι ή αρνούμενοι να πλασαριστούν, να επι-κοινωνήσουν, να εξηγήσουν αυτά που μόνο ποιητικά κατάφεραν να εκφράσουν: Κάτι πρέπει να γίνει δεν πάει άλλο/ Ας τρέξει αίμα// Έχω ανάγκη ένα μα-χαίρι αυτό το ποίημα/ Υψώθηκε βωμός… μας λέει ο Σπυριούνης επιβεβαιώνοντας την άποψή μου.

Όχι πως δεν υπήρχαν και οι Μοντιλιάνιες αποχρώσεις στο έργο του: «έπινε τσάι,/ τη ζωγράφιζα στα μπλε./ να και το χιόνι», ή Στο ροζ γινόσουν κόκκινη, στο κόκκινο γυναίκα (χρώμα περισσότερο χρώμα) από το ποίημα «Ακουαρέλα», αφιερωμένο πάντα στην Αγγελική, που από κείνο το Συνέδριο για τον Υπερρεαλισμό το 1995 την ταύτισα και ταυτίστηκε μαζί σου άπαξ και δια παντός: «χαμόγελό της/ παράδεισός του».

Σ’ αυτές τις τελετές ο καθένας κάνει τις προβολές του κι αναθυμάται δικές του απώλειες. Για μας στον Μανδραγόρα η 25χρονη διαρκής (και όχι πάντα ανέφελη) συνύπαρξή μας με τον Λάμπρο ήταν αρκετή για να επικεντρώσουμε σήμερα αποκλειστικά στη δική του εκκωφαντική παρουσία.

Ο Θάνατος (αλλά και η ζωή βεβαίως) αφήνουν πάντοτε εκκρεμότητες. Έτσι δεν προλάβαμε να κοιμηθούμε ένα βράδυ οι δυο μας –όπως μου το τηλεφώνησες απ’ το νοσοκομείο το φετινό καλοκαίρι στη Γαύδο, δεν θα διανυκτερεύσουμε στη Δράμα να ξαναγράψουμε με τον Αραμπατζή εκείνο το ποίημα, στη χαρτοπετσέτα, που χάθηκε στους Τοξότες, δεν θα ξαναπάμε στο Συμπόσιο Ποίησης με τον Μίχα και την Ξένη... Δεν θα ξαναδιαβάσεις στον Πρεβεδουράκη το αγαπημένο του: «έπινα σάκε/ ζωγράφιζε φεγγάρια/ άλλαζ’ εποχή», ούτε και θα ξαναρωτήσεις τον έκπληκτο υπάλληλο των διοδίων «αν πας καλά;» για να εισπράξεις την πληρωμένη απάντηση «Και πού θες να ξέρω εγώ; ρε φίλε, αν πας καλά;...» Μάταια θα περιμένουμε τις εισηγήσεις (που ’χες προ 5ετίας δεσμευτεί) για τον Μανδραγόρα... Μετέωρο και το αφιέρωμα στην κριτική και οι περιοδολογήσεις που υπαγόρευες στην Τζέλα, αλλά και σημείωνες ο ίδιος, αφήνοντας την αποκλειστική με τις ώρες στον διάδρομο. «Τα παγωτά» περιμένουν στην κατάψυξη. Ο Αρτέμης ανακαινίστηκε. Το Low Profile μετακόμισε. Θα μας αποθύμησε κι ο κύριος Γιάννης του Galaxy.

Και βέβαια δεν θα ξαναχτυπήσω παλαμάκια στο «ακίνητο ζεϊμπέκικο του Σπυριούνη», όπως προσφυώς ονομάτισε όλο αυτό το σόου ο Θανάσης Κωσταβάρας.

Πάντως όταν ακούμε το:

 

Έβαλε ο διαβολάκος

την ουρά του πάλι

και σου πήρε τα μυαλά σου

μέσ’ απ’ το κεφάλι.

 

Ξεσηκώθηκες να φύγεις,

πια δε μ’ αγαπάς

και ρωτώ ποια είν’ η αιτία

που με παρατάς,

στην εκτέλεση τουΠαναγιώτη Μιχαλόπουλου, (όπως σωστά με διόρθωσε ο Μαρκ), εμείς θα κάνουμε σπονδή και θα ρίχνουμε μια γυροβολιά «εις μνήμην».

Κι όταν με το καλό ξανανταμώσουμε θα φτιάξουμε μια επουράνια συντακτική με τους φίλους μας: τον Θανάση και την Αγγελική Κωσταβάρα, τον Χρήστο Ηλιόπουλο, τον Αντρέα Παγουλάτο, τον Ιάσονα Δεπούντη, τον Φαίδωνα Πατρικαλάκι, τον Δανιήλ κι άλλους πολλούς αγαπημένους και θα βγάλουμε ένα αιθέριο περιοδικό μακριά απ’ τα τετριμμένα και μικρόψυχα του επί γης σιναφιού.

 Κωνσταντίνος Α. Κρεμμύδας



Λάμπρος Σπυριούνης (1952-2018) «Άπλωνα τα στιχάκια με τις τρεχούμενες στροφές απ’ το παράθυρο/ Φύσαγε Βαρδάρης, στέγνωναν τα δάκρυα· ψίθυρος εκ διαθήκης»

 

 

O Λάμπρος Σπυριούνης, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του’70 και από τα παλιότερα μέλη της συντακτικής ομάδας του Μανδραγόρα, σχεδόν από το ξεκίνημα του εγχειρήματος πριν 25 χρόνια, γεννήθηκε στην Aρεόπολη Λακωνίας στις 6 Aπριλίου 1952. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε στην Aθήνα. κι εργάστηκε επί 45ετία ως δικηγόρος. Οκτώ ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του: Φιλιρίκ (Θεσσαλονίκη, 1972, Aθήνα 19772), Iάννης (Aθήνα, 1978), Πλάγιον ανάλογον μαθήματος γυμναστικής, ή επταλογάκια, σε συλλογική έκδοση με τους Αγγελή Δίπλα και Στέφανο Κατή, ιδιότροπον Συμείον, (εκδ. Συμείον, 1986), Λινό σεντόνι, δίφυλλο ποίημα (εκδ. Συμείον, 1992), Tα Mυστικά ποιήματα 1-7 (εκδ. Μανδραγόρας, 1996), Πολύτροπον, (εκδ. Mανδραγόρας, 2008), Mινιατούρες α΄, (εκδ. Μανδραγόρας, 2008), Τα Μυστικά ποιήματα 8-14, (εκδ. Μανδραγόρας, Μάρτιος 2017). Ενώ επιμελήθηκε τον συγκεντρωτικό τόμο: «Ελένη ΒακαλόΠριν από το Λυρισμό», (εκδ. Συμείον 1981).

Tου Φιλιρίκ προηγήθηκαν οκτώ ποιήματα που κυκλοφόρησαν σε μονόφυλλα τη διετία 1968-69 και τα οποία ανήκουν στην ενότητα «ειλητό μοίημα

Tο 1986 συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού «Φωνη-εν», ενώ συμμετείχε τακτικά με εισηγήσεις του στο Συμπόσιο Ποίησης στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών. Είχε στο ενεργητικό του ένα σημαντικό δοκιμιακό έργο με μελέτες γύρω από την ποίηση.

Έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018 στις 12μμ σε ηλικία 66 ετών. Η κηδεία του έγινε την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018 στις 3μμ στο Β` Νεκροταφείο Αθηνών.


Add: 2019-07-30 12:10:27 - Upd: 2021-04-01 16:50:10