Χωρίς φόρεμα

χωρίς περιδέραιο

ήρθε προς άγραν

26.5.99

Αττική

Άνθρωπος μόνος

κάθεται και διαβάζει

έμπλεος σιγής

15.11.16

Μεσημέρι στην Αθήνα

Σιγά νυχτώνει

σε αναπολώ

και κυματίζουν

ήσυχα νερά

5.9.18

Κελλί Τιμίου Σταυρού

Άβυθα μάτια

αδιείσδυτη λύπη

άλαλα χείλη

29.11.18

Πρωί στην Αθήνα

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΕΩΝ

«Σύντομα και πυκνά είναι λοιπόν αυτά τα ποιήματα, κατά εικόνα των γιαπωνέζικων χαϊκάι. Αλλά δεν είναι εντελώς χαϊκάι διότι αυτά υπακούουν σε πολύ αυστηρούς κανόνες σύνθεσης. Θα τους ονόμαζα μάλλον δευτερόλεπτα, λεπτά ή στιγμές αιωνιότητας διότι αυτό που καταγράφουν είναι εσωτερικές αστραπές, ξαφνικές εκλάμψεις, αυθόρμητα θαύματα, τυχαίες συναντήσεις του πραγματικού και του μη πραγματικού, τον ψαλμό του τραγουδιού ενός πουλιού, το τροπάριο μιας πηγής, το κύριε ελέησον του ανέμου, όλους αυτούς τους θορύβους, αυτούς τους ψιθυρισμούς, αυτές τις πνοές και αυτές τις σιγαλές σαν αύρες φωνές που ο μοναχός αισθάνεται μέσα του, αλλά και επίσης έξω από τον εαυτό του, και περιγράφει με τρόπο βραχύ, όπως οι πινελιές ενός ιμπρεσιονιστή ζωγράφου».

– JACQUES LACARRIÈRE

Σχόλια για την ποιητική ενότητα Συμεών Μνήμα του Ιερομόναχου Συμεών (Εκδόσεις Άγρα, 1994 και 2019).

Le Mont Athos

Éd. de l’Imprimerie Nationale, 2002

« Ο Πατήρ Συμεών μας εξηγεί ότι γι’ αυτόν η συγγραφή είναι ένας τρόπος να βιώνει πιο βαθιά τη φύση που τον περιβάλλει στο Όρος, ένας άλλος τρόπος να προσεύχεται και να βρίσκει άμεση λύτρωση και παρηγοριά... Μοιάζει με εκείνες τις σπάνιες εξαιρέσεις του ανθρώπινου είδους που μπορούν να αλλάζουν τη ζωή κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη, ακόμη και τώρα. Γιατί να το κάνει; Μα για να μη σκοροφαγωθεί από τη ρουτίνα, να μην πετρώσει σαν άγαλμα. Για να συνεχίσει να εξερευνά τις ατελείωτες πιθανότητες του κόσμου και της ζωής μέχρι την τελευταία αναπνοή, με την ίδια πρόσχαρη περιέργεια με την οποία με ρωτάει για όσα ξέρω και δεν ξέρω. Γιατί τόσο πολύ συγκλονίστηκα που τον γνώρισα ώστε, όταν αποχαιρετιστήκαμε, αισθάνθηκα ότι αποχωρίστηκα έναν παλιό και αγαπημένο φίλο... Ήταν, χωρίς αμφιβολία, η γενναιόδωρη ανθρώπινη ζεστασιά του... »

– MARIO VARGAS LLOSA

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010

Εφ. El País, 29.9. 2002