Σκοντάφτω. Στις κορυφές βυθισμένων παγόβουνων.
Παγώνω. Στην ανάσα της ψυχρής σιωπής.
Λέω, θα σηκωθώ,
θα περπατήσω ξανά, ξανά μακριά.
Το παγόβουνο από κάτω τρίζει,
μουρμουρίζει, γελάει.
Δεν θα πας πουθενά χωρίς εμένα, καταλήγει.
Ξαπλώνω στην πλάτη, να δω τον ουρανό, να μου μιλήσει.
Άγγελοι πετούν, φωτεινές λωρίδες σχίζουν το σκοτάδι του,
μικρά αστέρια παλεύουν να φτάσει το φως τους
ως το μικρό-μεγάλο μάτι μου.
