απλωνόταν το μεσημέρι
με το χασμουρητό του πάνω στο χώμα
ανάσαινε
στη γεύση των δέντρων
στον λήθαργο του απροσδιόριστου χρόνου
πάνω στα καλοκαιρινά κρεβάτια
ντυμένα βαμβακερά
στην άπνοια των χωραφιών
η σκιά διαλυμένη στον ήλιο
έπεφτε στη σκόνη
με τα τζιτζίκια να προσφέρουν
πρώτες βοήθειες
τα υφάσματα ξάπλωναν μαζί
με τους ανθρώπους
ξετυλίγοντας την μυρωδιά του τόπου
Μέχρι που έφτανε
για να χαϊδέψει το πρόσωπο
να οριοθετήσει την ευτυχία
να την τοποθετήσει απ' την αχτίδα
μέχρι την καρδιά μας
και τα ακίνητα φύλλα
να χαιρετήσουν τα όνειρα
