Μετά την προδοσία της φαινόμενης ως ανεξάντλητης ορμής…
Η ασταθής ισορροπία μιας διεισδυτικής αποδόμησης και η ανάταξη ως ηθική επιταγή. Ο βιωματικά αξιακός Ενεστώτας συνυφαίνεται και αντινομεί με την απαιτητή πράξη, βρίσκοντας στη σιωπή, τη διάσταση του ζωτικού του χώρου, όπου και ανακρυσταλλώνεται σε πιο πολύτιμη μορφή.
Η παρενθετική επαφή με τον ιριδίζοντα έσω κόσμο. Η καταληκτική διαύγεια της υποκείμενης των πράξεων συνθηματολογίας. Μνήμες ανεξίτηλες, παρούσες, αυτές και οι αρμονικές τους. Λόγος ακριβής αλλά και υπαινικτικός.
Και υπέρ όλων, το επιβατικό διάνυσμα του έρωτα, όπως μορφώνει το γλυπτό της ύπαρξης.
