Η προφορική μαρτυρία ενός υπερήλικα αφηγητή –για τη νιότη του, τα χρόνια της Κατοχής, του Εμφυλίου και της μετεμφυλιακής Αθήνας– διεκδικείται συναισθηματικά από την κόρη του Άννα κι ερευνητικά από μια παλιά της φίλη και ιστορικό, τη Σοφία.
Ανταγωνισμοί, μικροπάθη, μοναξιά και καθηλώσεις των δυο γυναικών με φόντο την αφήγηση ενός ανθρώπου, που με κυρίαρχο αίτημα την επιβίωσή του, πέρασε από τη θύελλα των πολέμων και κατάφερε μέσ’ από ασύμβατες διαδρομές –αλλάζοντας ιδεολογικές μάσκες– να φτάσει στο παρόν, χωρίς να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Η μνήμη του ατιθάσευτη, αντιφατική, χειμαρρώδης, συναντά μέσ’ από τα προσωπικά του βιώματα τη συλλογική μνήμη του τόπου.
Οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται αποκαλύπτοντας τους διχασμούς, που μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα, γεννώντας στις επόμενες γενιές –συχνά με τρόπο υπόγειο– νευρώσεις, αδιέξοδα, φαντασιώσεις κι ενοχές, πολλές φορές μεγαλύτερες από κείνες που ένιωσαν αυτοί που βίωσαν γυμνά τα γεγονότα.