Θα σπάσουμε στο φως
Θα αποκολληθούμε από τον μαλακό φλοιό
Σκληροί σαν αρχάριο δρεπάνι
όχι μόνο μοναχοί
μα και τέρατα αλκοολικά
τέρατα απάντρευτα
Θα εξαπλωθούμε
με τις χαζές περιορισμένες μέρες μας
χωρίς καμία αφορμή
στον χώρο της πανευτυχίας
Και θα βγούμε από κει μέσα
από το λιβάνι και τις αγιογραφίες
από τις κλειστές χτισμένες πόρτες
με τα γυρτά μας βλέμματα
και την καχυποψία
Μ’ ένα σκοτάδι απάνω μας
φτιαγμένο από χρόνους
και στον λαιμό να τρέμουνε
σταυρουδάκια χρυσαφένια
Κι από τη μία το λεπτό κοκάλινο χαμόγελό μας
Κι από την άλλη ανύμφευτα λευκά μαχαίρια
Όχι μόνο εμείς ξεδιάντροπα
σαν ξόρκι καταχρασμένο
Όχι μόνο έλξη κατάφαση και φόβοι
αλλά κι εσείς που σουλατσάρετε
χαρούμενοι στη μικροζωή μας
Κι εμείς μέχρι τη λήξη μας
κι εμείς μέχρι το κλειδαμπάρωμά μας
θα τριγυρνάμε
σερσένια πεινασμένα
