Τί γίνεται όταν το πραγματικό πλησιάζει επικινδύνως στην περιοχή μας και κινδυνεύουμε να προσκρούσουμε σε αυτό; Τί γίνεται όταν ο ενδιάμεσος χώρος, μεταξύ ημών και πραγματικού γεμίζει αγχωτικῶς με ψέματα καὶ φαντασιώσεις;
Η ελληνική πραγματικότης μοιάζει με νοσηρό και αλληλογρονθοκοπούμενο κράμα κυνισμού και εξωκοσμικής αυτογνωσίας. Ζητούμενο, κάθε φορά, ήταν πως θα μπούμε στο έγχρονο, όντες άχρονοι και μένοντες έτσι. Κάθε τι νεοελληνικόν φέρει εντός του μιαν ανάρμοστον αντίφασιν.
