Με θεωρητικό πλαίσιο τη Γραμματική του Πόνου του L. Wittgenstein και την επιστημονική παρακαταθήκη του Αυστραλού γλωσσολόγου M. Halliday για την ιδιαίτερη δομή της γλώσσας του πόνου, το διδακτικό μας μοντέλο δοκιμάστηκε στο ερευνητικό πρόγραμμα εκπαίδευσης ΗΠΙΟΝΗ με παιδιά και εφήβους, πριν διαμορφωθεί σε αυτό το βιβλίο, με καινοτόμες γλωσσικές διδακτικές πρακτικές διαχείρισης και ευαισθητοποίησης στη γλώσσα του πόνου.
Ο πόνος της γέννας, το παιδικό κλάμα, η ασθένεια, ο αποχωρισμός, το άγχος του νέου για το αύριο, η «σκληρή» κουβέντα που πληγώνει, η ματαίωση, οι γενιές της οικονομικής κρίσης, η προσφυγιά, ο φόβος του θανάτου και τόσα άλλα σύγχρονα επίπονα ζητήματα αποτελούν δομές στη γλωσσική επίγνωση μίας πραγματικότητας που είναι διαρκής σύντροφος της ζωής μας και χρήζει ανθεκτικής και αισιόδοξης αντιμετώπισης μέσα από την διαρκή γλωσσική μας εκπαίδευση και νοοτροπία. Η καταπολέμηση κάθε ανάλγητης συμπεριφοράς αποτελεί ανάγκη επιβίωσης, δικαίωμα κάθε ανθρώπου και διδακτική πρόταση για μια «γλωσσική παιδεία της συμπόνιας».

Η Γλώσσα του πόνου και οι μεταφορές της αφορά ειδικούς της διδακτικής της γλώσσας, της παιδαγωγικής, της γλωσσολογίας, της ιατρικής, της κοινωνιολογίας και γενικότερα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αφορά κυρίως κάθε άνθρωπο που πόνεσε σαν παιδί και προβληματίζεται για το ρόλο του πόνου στην υπαρξιακή μας κατάσταση, με την κατανόηση και επίτευξη της ευζωίας.