«Έφερε όνειρα στα μάτια της και δάκρυσε. Και ο καθρέφτης έσπασε, γιατί κανένα υλικό δεν αντέχει όσα το ανθρώπινο μυαλό. Γιατί τα υλικά με την πίεση σπάνε, όμως οι άνθρωποι γίνονται πιο μαλακοί. Όλο και πιο μαλακοί, μέχρι να χάσουν κάθε στάλα από το μοναδικό που τους ανήκε από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, όχι την αξιοπρέπεια, μα την ελευθερία τους. Σήμερα ξανακοιμήθηκε. Στο ίδιο κρεβάτι, γνωρίζοντας πως μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ πια...»

Ζωές που τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν και μια αστυνομικός που ψάχνει να βρει ποιος φταίει προσπαθώντας να φτιάξει τη δική της.

«Βοήθεια...»
Τρέμω ολόκληρη και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα από ποτέ.
Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί, όμως δεν έχω πολύ χρόνο.
Η κοπέλα που βρίσκεται στην αγκαλιά μου χρειάζεται βοήθεια.
Πρέπει να σταματήσω το αίμα που τρέχει από τις πληγές της.
Βγάζω το πουκάμισό μου και το δένω γύρω από το στήθος της. Με κοιτάζει...
«Βοήθησέ με...»