Η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και η προ­κλη­τι­κά ά­δι­κη κα­τα­νο­μή του πλού­του έ­φεραν στην ε­πι­φά­νεια την πραγ­μα­τι­κή κρί­ση, που εί­ναι πο­λι­τι­κή. Στο στό­χα­στρο των ει­δι­κών μπή­καν οι δη­μο­κρα­τί­ες α­νά την υ­φή­λιο, οι ο­ποί­ες φέ­ρο­νται να δυ­σλειτουρ­γούν και να ε­ξε­λίσ­σο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε κα­θα­ρό­αι­μα α­πο­λυταρ­χι­κά πο­λι­τεύ­μα­τα.

«Oι δη­μο­κρατί­ες πε­θαί­νουν;» ή «Πώς οι δη­μο­κρα­τί­ες πε­θαίνουν» α­πο­τε­λούν τί­τλους σοβα­ρών εκ­δό­σε­ων. Αυ­τή η κα­τά­στα­ση έ­χει α­να­ζω­πυ­ρώ­σει το εν­δια­φέ­ρον των πο­λιτών α­νά την υ­φή­λιο για την αρ­χαί­α αθη­να­ϊ­κή δη­μο­κρα­τί­α και ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρες εκ­δό­σεις α­να­φέ­ρο­νται σή­μερα σε αυ­τή, χω­ρίς ό­μως να προ­τεί­νουν λει­τουρ­γι­κές λύ­σεις για το σή­με­ρα, με α­πο­τέ­λε­σμα να α­πορρί­πτε­ται και αυ­τή η μορ­φή της άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας ό­χι μό­νο α­πό τους ε­χθρούς της δη­μο­κρα­τί­ας αλ­λά και α­πό κα­λο­προ­αί­ρε­τες προ­σω­πι­κό­τη­τες κύ­ρους ως μί­α ου­το­πί­α για τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να.

Η δεύ­τε­ρη έκ­δο­ση του βι­βλί­ου Α­να­ζη­τώ­ντας πρό­τυ­πο δη­μο­κρα­τί­ας για το σή­με­ρα εί­ναι ε­μπλου­τι­σμέ­νη με συ­γκε­κρι­μέ­να αλ­λά ση­μαντι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα κα­θώς και με μια συ­ντα­γή για τη θε­ρα­πεί­α των «σύγ­χρο­νων» δη­μο­κρα­τιών που πά­σχουν α­πό έλ­λει­ψη δη­μο­κρα­τί­ας και λό­γω αυ­τής της έλ­λει­ψης, κα­τά γε­νι­κή ο­μο­λο­γί­α των ει­δι­κών, αρ­γο­πε­θαί­νουν και ε­ξε­λίσ­σο­νται τε­λι­κά σε κα­νο­νι­κά α­πο­λυ­ταρ­χι­κά συ­στή­μα­τα δια­κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς τις «δη­μο­κρα­τι­κές» μά­σκες που φο­ρούν σή­με­ρα. Για το λό­γο αυ­τό, το βι­βλί­ο βα­πτί­ζε­ται και με νέ­ο τί­τλο: Θε­ρα­πεί­α για τις δη­μο­κρα­τί­ες που πε­θαί­νουν.

Η Θε­ρα­πεί­α για τις δη­μο­κρα­τί­ες που πε­θαί­νουν πα­ρα­κάμπτει λει­τουρ­γι­κές δυ­σκο­λί­ες της αρχαίας αθηναϊκής δη­μο­κρα­τί­ας και για πρώ­τη φο­ρά σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο τεκ­μη­ριώ­νε­ι λει­τουρ­γι­κή λύ­ση για έ­να πραγ­μα­τι­κά δη­μο­κρα­τι­κό πο­λί­τευ­μα.