Η ύ­βρις δεν εί­ναι νο­μι­κός ό­ρος, για­τί, αν ή­ταν, θα μπο­ρού­σε να ο­ρι­σθεί και να θε­σμο­θε­τη­θεί ως α­πα­γο­ρευ­τι­κός νό­μος (πα­ρα­νο­μί­α, α­δι­κία). Η ύ­βρις η ί­δια εί­ναι τρα­γι­κή, για­τί δεν μπο­ρεί να ο­ρι­σθεί, δεν γνω­ρί­ζου­με πό­τε ει­σερ­χό­μα­στε σ’ αυ­τήν, γι’ αυ­τό και δεν γί­νε­ται ν’ απα­γο­ρευ­τεί, μπο­ρεί ό­μως να πα­ρα­στα­θεί (τρα­γω­δί­α) και μέ­σω της κά­θαρ­σης να οδη­γή­σει στη φρό­νη­ση και να προ­λη­φθεί.

Τα πάθη υπόκεινται σε κάθαρση και όχι σε καθαίρεση ή κατάργηση.

Όλοι είμαστε παιχνίδια στο χέρι του χρόνου: ο χρόνος μας θα τελειώσει και ο χρόνος θα μας αποτελειώσει. Όμως είναι στο δικό μας χέρι να «τραυματίσουμε» και να «στιγματίσουμε» τον χρόνο με τη δημιουργία, όπως το έκαναν η γραφίδα του Σοφοκλή και η σμίλη του Φειδία.