Ο κόσμος των θρησκευτικών ιδεών στην Ελλάδα, και μάλιστα όπως αυτές εκφράζονται μέσω της Ορθοδοξίας, δεν έχει ποτέ δεχτεί κάποια ριζική μεταρρύθμιση. Αυτό θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στο γεγονός ότι η παράδοση, η οποία διατρέχει την ομολογία αυτή, είναι συνεχής και μέχρι πρότινος αδιάρρηκτη. Έτσι παρά τις αντιμαχίες και τις έντονες διαφωνίες σε θέματα ερμηνείας του θεολογικού λόγου,
ουσιαστικά το ευαγγελικό – εκκλησιαστικό μήνυμα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, ανάμεσα σε εκδοχές οι οποίες διεκδικούν την ερμηνεία του κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια όμως το μήνυμα αυτό, δίχως να μεταλλαχθεί στην εσώτερη ουσία του, αναγκάζεται να ενσωματώσει το πνεύμα ενός πολιτισμού, του δικού μας, ο οποίος βρίσκεται σε συνεχή μεταβολή. Πρόκειται για πολιτισμικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η τεχνολογία αιχμής, η οποία τείνει να επικρατήσει ως ιδεολόγημα, η μη γραμμική αντίληψη για την εξέλιξη των κοινωνιών, αλλά και η αποκαθήλωση της απολυτότητας ως στοιχείου των επιστημονικών επαναστάσεων. Έτσι η πάλαι ποτέ όποια συνάφεια ανάμεσα σε επιστήμη και θρησκεία, από σχέση σύρραξης μεταβάλλεται σε σχέση συνύπαρξης. Και όμως, η συνύπαρξη αυτή είναι μια κατάσταση δυναμική όσο και τεταμένη, η οποία, εκτός από τις αμοιβαίες παραδοχές, περιλαμβάνει αναθεωρητικές προσεγγίσεις, σε κοινά η ομόκεντρα θέματα, με αμφίρροπη έκβαση.