Λόγια με πολλές αποχρώσεις απόδρασης… Λόγια σαν καλές αναμνήσεις… Λόγια που μένουν εδώ, λόγια που ενώνουν, λόγια που χωρίζουν, λόγια που λένε οι άνθρωποι για να κρατήσουν ζωντανά τα αισθήματα, λόγια που είναι άφθαρτα στην αρχή, αλλά στο τέλος υποτάσσονται στη φθορά του χρόνου και σιωπούν.
Λόγια που σκορπάνε σαν βλέμματα, λόγια που συνειδητοποιούν, λόγια που φιλοσοφούν, λόγια που χαίρονται, λόγια που λυπούνται, μα μια μέρα σβήνουν και χάνονται. Και μένει μόνο η ομορφιά της στιγμής, που διαρκεί όσο τα συγκρατούμε βαθιά στην ψυχή μας…
Λόγια που προσεγγίζουν πορείες ανθρώπων. Γιατί κάθε άνθρωπος βιώνει αλλιώς τη ζωή… αλλιώς τον έρωτα… γιατί αγαπά με τον τρόπο του και κουβαλάει τις μνήμες του σαν Λόγια της άμμου…
«όμως να που παρέρχεται ο χρόνος
σέρνει τα κιτρινισμένα φύλλα
και στο κατώφλι μας μια άχρωμη αυγή
φτιάχνει το πορτρέτο του θανάτου»