Δεν ξέρω αν ήταν η κοφτή πνιγηρή κραυγή που έβγαλε, όταν η βελόνα πέρασε τον δεξιό της λοβό απ’ άκρη σ’ άκρη, ή η δική μου ανατριχίλα στη θέα του φριχτού μορφασμού που πήρε τ’ όμορφο πρόσωπό της. Άρχισα να τρέμω. «Κότα!», μου φώναξε. «Όταν θα σε λαμανίσουν οι άντρες, τότε να δω τι θα κάνεις!». Με κοίταξε αγριεμένη με κείνα τα κατάμαυρα μάτια της. «Τράβα σπίτι σου! Μποζιάρα, ε μποζιάρα…».
