Η σύντροφος του ζωγράφου Άγγελου Δετήνου, λίγες μέρες αφότου γεννάει κι ενώ βρίσκεται ακόμα στο μαιευτήριο, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή της ίδιας και του νεογέννητου μωρού της, καθώς μαθαίνει ότι εκείνο είναι άρρωστο. Έτσι, αρχίζει η οδύσσεια του Άγγελου. Το πένθος και η απώλεια τον σημαδεύουν εσωτερικά και εξωτερικά.
Ακριβώς έναν χρόνο μετά, αφήνει με την ανατολή του ήλιου το σπίτι και εργαστήριό του στου Ψυρρή και ξεκινάει ένα οδοιπορικό που καταλήγει, με τη δύση του ήλιου, στο Καβούρι, πλάι στη θάλασσα.
Κατά την πεζοπορία του, κάνει κάποιες στάσεις για να πάρει ανάσα ή για να αντιμετωπίσει πρόσωπα, ζωντανά ή νεκρά, που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του ως προσωπικότητα και καλλιτέχνη – άλλα θετικά και άλλα αρνητικά. Κυρίως συνδιαλέγεται νοερά με την αυτόχειρα σύντροφό του. Η διαχείριση της απώλειάς της, άλλωστε, είναι το μεγάλο του ζητούμενο.
Πώς λύνεται αυτό το αίνιγμα; Πώς να μετρήσει το πένθος, την απώλεια, τον πόνο, την έκπτωσή του; Ποιο είναι το όριο όλων αυτών; Έναν χρόνο μετά, αυτός είναι ο ίδιος με τότε; Αναρωτιέται, είναι ζωντανός επειδή αναπνέει; Υπάρχει ως τι; Είναι οντότητα ή κάτι αόριστο, ίσως και αόρατο;
Στη διαδρομή του μέχρι το Καβούρι ταπεινώνεται, χλευάζεται, κάνει πράγματα που θα ντρεπόταν ακόμη και να σκεφτεί. Και όταν φτάνει στον προορισμό του, στη θάλασσα, το τέλος της οδύσσειάς του δίνεται διπλό. Ο αναγνώστης καλείται να διαλέξει την Ιθάκη που του ταιριάζει.