Ο Κ. Κρυστάλλης, το κυνηγημένο αρχοντ`οπουλο του Συρράκου, ο σταυραητός που πάγωσε στην ερημιά της Αθήνας, με τα λίγα που μας κατέλειπε, μας έδωσε το μέτρο μιας τέχνης που δεν μπορεί να χωρέσει στην κομψοπρεπεή υποτίμηση της "ηθογραφίας", αλλά κι ενός χρέους, το οποίο αρνήθηκε να ενεχυριαστεί στην χυδαιότητα του "εθνικού κέντρου".
Κι αν η πεζογραφία μας του χρωστά, λόγω της πρώιμης και ξεκάθαρης γλωσσικής επιλογής του, εμείς του χρωστούμε, επειδή την κοινή μας σκούφια ούτε την έκρυψε ούτε την ντρόπιασε.
