«Αυ­τά τα κεί­μενα γρά­φτη­καν για αν­θρώ­πους που α­γα­πά­ω και δη­μο­σιεύ­τη­καν στο πε­ριο­δι­κό Γυ­ναί­κα.

»Κα­νέ­να δεν εί­ναι κα­τα­σκευα­σμέ­νο, και η γλωσ­σι­κή τους α­κρά­τεια εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα της ά­κρα­της α­γά­πης, που δεν έ­χει άλ­λο τρό­πο να φω­τα­γω­γηθεί και να ε­πι­δεί­ξει την αί­γλη της.

»Βε­βαί­ως και α­ντι­φά­σκω α­πό σε­λί­δα σε σε­λί­δα. Για­τί αυ­τό μου ε­πι­βάλ­λει ο με­τα­βαλ­λό­με­νος ε­αυ­τός μου. Και ε­πί­σης για­τί ό­λες οι θέ­σεις ζω­ής που υ­πο­στη­ρί­ζω με πά­θος θα μου δη­μιουρ­γού­σαν με­γά­λο ζό­ρι αν με ε­μπε­ριεί­χαν.

»Έ­τσι, με τον και­ρό κα­τά­λα­βα, γρά­φο­ντας αυ­τά τα κεί­με­να, πως η ει­λι­κρί­νεια της στιγ­μής δεν συνι­στά α­λή­θεια.»