“Τικ τακ”, “τικ τακ”. Οι δείκτες τραγουδούσαν το τραγούδι
του χρόνου. Χτυπηματάκια που ένωναν το παρελθόν με το
παρόν. Το βράδυ στο “Μπελ Ετουάλ” μ’ αυτό το δωμάτιο.
Όταν τα “τικ τακ” σταματούσαν, η Αθηνά θα ξυπνούσε
απ’ τον ύπνο της. Και ορίστε! Τα βλέφαρα άνοιξαν κι
αποκαλύφθηκαν δυο μικρές, θολές λίμνες. Μέσα τους αντι-
κατοπτρίστηκαν τα χρόνια που έζησαν μαζί. [...] Η Αθηνά
θυμόταν πολύ καλά όσα είχαν συμβεί. Το κακό ξεκίνησε
λίγους μήνες πριν από το δυστύχημα, όταν οι γιατροί δι-
έγνωσαν την ασθένεια της αδελφής της. Κανείς δεν ήθελε
να το πιστέψει. Ήλπιζαν. Η ίδια είχε καταλάβει ότι δε θα
ζούσε όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά με τον καιρό το
ξέχασε. Το παρέβλεψαν όλοι μαζί. Όμως οι νυχτερίδες που
την κυνηγούσαν επέστρεψαν. Το βράδυ μετά το “Μπελ Ετουάλ"