Η Τούνδρα λειτουργεί ως µια µεταµοντέρνα ταλάντωση µεταξύ τέχνης και γεωγραφίας. Σαράντα τέσσερα ποιήµατα και ένα υστερόγραφο αναδεικνύουν µια συναισθηµατική γεωγραφία της πόλης και της ψυχής, συλλέγοντας θραύσµατα του καθηµερινού, του µεταβατικού, του φευγαλέου, του ενδιάµεσου, του επαναλαµβανόµενου, του δυνητικού – ‘διυλίζοντας το αιώνιο από το παροδικό’ (Baudelaire, 1859).
