Αρμύρισε η λιμνοθάλασσά μου ξανά.
Πλημμύρισε και βγήκε στη στεριά.
Καΐκια βουτηγμένα στη μήτρα του χάροντα.
Λιμάνι των θρύλων,
χαμένο στην ομίχλη των χαλασμάτων,
που κρατάνε ακόμα αιχμάλωτο τον ήλιο του τόπου μου.
Και εμείς να κουρνιάζουμε στα αμπάρια του βυθού,
σαν χιλιάδες σύγχρονες μάρες,
υψώνοντας πανιά στους ανέμους.
