Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Τσολάκη είναι μια νουβέλα για το τραυματικό. Μια πικρή αλληγορία για το ύστερα, τις συνέπειες ενός άγραφου νόμου. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως επίμετρο σήμερα στο βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Σαν υστερόγραφο ενός τελευταίου παραμυθιού, από ένα παιδί. Τον κόσμο των παιδιών οι ενήλικοι τον ξεχνούν διαρκώς. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα βιβλία. Και μας τον θυμίζουν.
Κοίτα, μπαμπά. Κοίτα. Με έκανες παγώνι. Σου αρέσει τώρα η νεκρή ουρά μου ; Η ουρά σου. Αυτή η λερναία ουρά του κόσμου. Τους. Σας. Μπαμπά; Μπαμπά; Τώρα σε καταπίνω εγώ.
