Η εποχή μας!

Το μυθικό εξήντα! – όπως το λένε τώρα

δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προδοσία.

Θέλαμε να γλυτώσουμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα από τη μιζέρια.

Να απομακρυνθούμε με κάθε τρόπο απ’ αυτήν.

Αυτό ήταν όλο.

Ο τόπος μας φαινόταν στενός, όλα μας φαίνονταν στενά.

Δεν ήμασταν παρά μόνο… άγρια επιθυμία.

Κάθε λογής άγρια επιθυμία.

Για τούτο κανείς μα κανείς, είτε άρχοντας – εξουσιαστής

είτε πληβείος, δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει με κάποιο τρόπο τούς άλλους.

Αλλά είχαμε ακόμα τα περιβόλια να μας ξεγελούν.

Να μας φανερώνουν αθώους στα ίδια μας τα μάτια.

Να μας υπενθυμίζουν πώς ακόμα υπήρχαν αγροί και δάση, πού, κατά κάποιο τρόπο, φάνταζαν αιώνιοι τόποι επιστροφής και μετάνοιας, τόποι πού θα μας περίμεναν πιστοί κι αλώβητοι πάντα.