Η Νεκρή Ζώνη, ένα έργο γραμμένο στα μέσα περίπου της δημιουργικής περιόδου του Πίντερ, είναι πολύ λιγότερο ένα έργο «γύρω» από τη νοσταλγία, την τύχη, την αδικία, τον πειρασμό, το γήρας ή την απιστία και πολύ περισσότερο ένα κάλεσμα συμπαράστασης, μια προσπάθεια τεσσάρων ανθρώπων να επικοινωνήσουν, να βρουν στήριγμα ο ένας στον άλλο, ώστε να συνεχίσουν την αέναη περιπλάνησή τους σε αυτή την ανίκητη νεκρή ζώνη όπου «... Τίποτα δεν κινείται... δεν αλλάζει... δεν γερνάει... παραμένει... για πάντα... παγωμένο... σιωπηλό». Και αυτή ακριβώς την ανάγκη μα και ταυτόχρονα δυσκολία των πρωταγωνιστών να βρουν συμπαράσταση περιγράφει περίτεχνα ο Πίντερ με ένα κείμενο που αρνείται πεισματικά να τους προσφέρει μια διέξοδο δράσης από την παρούσα κατάσταση αλλά  επιμένει να τους κρατά από την αρχή ως το τέλος εγλωβισμένους σε αέναους κύκλους αναμνήσεων, ονείρων, υποσχέσεων και προσδοκιών.