Η Μελαγχολία  δεν είναι  συναίσθημα.  Είναι η ανορεξία της Φαίδρας και η βουλιμία της Μυρτώς, η άγρυπνη νύχτα του Αντρέα που παθιασμένα ονειροπολεί, το λυτρωτικό ξέσπασμα της ποίησης του Ανέστη, τα παυσίλυπα της Εύας. 

Μελαγχολία είναι η  προδοσία που ανατρέπει τη γλυκιά ζωή του Μίλτου  και στοιχειώνει τον ύπνο της Μυρσίνης. Ουρλιάζει με  την όμορφη φωνή της Σειρήνας  κι αποπνέει  την οσμή του ώριμου καρπού της αγριοτριανταφυλλιάς, όπως  ο έρωτας, η τέχνη ή ο θάνατος. Κυρίως όμως η Ζωή.

Και για αυτό, η Μελαγχολία θεραπεύεται. Με  λέξεις, στίχους, πίνακες ζωγραφικής  και θεατρικά μονόπρακτα, εικόνες  που μεταπλάθουν την αρρώστια της ψυχής σε  έργο.