Είθε έτσι πάντα τον Φοίβο να λατρεύω κι ο έρως αυτός ποτέ να μην πάψει ή, αν πάψει, να είναι για καλό.

«Τι είναι ο Ίων; Τραγωδία ή κωμωδία; Και ποιος είναι πρωταγωνιστής; Ο Ίων, ο θεϊκός νόθος, όπως δηλώνει ο τίτλος, ή μήπως η μάνα του, η Κρέουσα; Και ακόμη τι σημαίνει ο υπόγειος διάλογος του έργου με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή; Και τι σημαίνουν οι απανωτές, προκλητικές σχεδόν, επαναλήψεις μέσα στο έργο; Μήπως διότι μας προτείνει από τον δρόμο του θεάτρου την έξοδο από την επανάληψη του ψυχαναγκασμού και της βίας στις σχέσεις των γενεών και των φύλων κάθε εποχής;

[…] Ο Ίων μας προσφέρει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε με όχημα το θέατρο τη σύνδεση ανάμεσα στον ψυχικό κόσμο, τον μύθο και την τελετουργία. Αυτό όμως στο οποίο το έργο μας εισάγει όσο λίγα άλλα είναι μια στρατηγική προσέγγισης του μύθου ως εργαλείου για να δούμε το ψυχικό βάθος».

Γιάγκος Ανδρεάδης

(από τον πρόλογο της έκδοσης)