Ο τουρισμός, το νέο «αντικείμενο των αναπτυξιακών μας ερώτων», όπως το χαρακτήριζε ένας σχολιαστής κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, νοείται σήμερα ως μια φυσική επιλογή σε κάθε συζήτηση για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Η συνθήκη αυτή, ωστόσο, κατασκευάζεται ιστορικά μέσα στο ταραγμένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο των πρώτων τριών μεταπολεμικών δεκαετιών. Ποια συγκυρία καθιστούσε την επιλογή αυτή επίκαιρη; Ποιες αντιλήψεις σχετικά με την ανάπτυξη του εν λόγω κλάδου ήταν κυρίαρχες στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και πώς αυτές μετεξελίχθηκαν; Ποιες ήταν οι βασικές πολιτικές επιλογές που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του τουρισμού μεταπολεμικά; Πώς αποτυπωνόταν η έλευση νέων περιηγητών στα έντυπα μέσα ενημέρωσης της εποχής; Και τέλος, τι θέση έχει η άνθιση του τουριστικού φαινομένου στις συζητήσεις για τους μετασχηματισμούς της ελληνικής κοινωνίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι και το τέλος της Δικτατορίας των συνταγματαρχών;