Πολλές φορές ξεκίνησα να καταγράψω αυτό που ήταν και είναι για μένα, το Δημοτικό Σχολείο του Φουρφουρά ή όπως έγινε πια γνωστό «Το Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων». Κάθε φορά έσβηνα ό,τι έγραφα και επέστρεφα στο παρόν, ήρεμος κατά μία έννοια γιατί καταλάβαινα ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να ξεκινήσω και άρα να κλείσω κάτι τόσο όμορφο.
Σήμερα, μια μέρα μετά τη γιορτή του Αγίου Νικολάου, τρεις μήνες από την αρχή του πέμπτου έτους στο χωριό, έχω ήδη πάρει την απόφαση πως φέτος πρέπει να κλείσω. Δεν είναι εύκολο και ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, αλλά αυτή η σκέψη, που είναι πολύ δυνατή μέσα μου, είναι και το κίνητρο για να γράψω το πώς μια τυχαία επιλογή οργανικής θέσης, έγινε για μένα ένας σταθμός ζωής.
Τώρα που γράφω μας έχουν, ήδη, εγκαταλείψει όλοι οι υψηλά ιστάμενοι της εκπαίδευσης. Ο ένας μετά τον άλλο, σύμβουλος, προϊστάμενος, περιφερειακός διευθυντής, ο διευθυντής επιστημονικής καθοδήγησης και οι συνεργάτες του πανεπιστημίου αποφάσισαν ξαφνικά ότι αυτό που κάνουμε είναι παράνομο και ότι επίσημα δεν μπορεί να στηριχθεί. Μας έχουν κάνει σύσταση να επιστρέψουμε στη λειτουργία σύμφωνα με τους νόμους και λέξεις όπως πειθαρχικά συμβούλια και έρευνες στο σχολείο έκαναν την εμφάνισή τους στο λεξιλόγιο της διοίκησης. Λες και είμαστε κι εγώ δεν ξέρω ποιοι. Όμως ένα τέτοιο βιβλίο δεν μπορεί να εστιάζει σε αυτά.
Ένα τέτοιο βιβλίο στο μυαλό μου ήταν πάντα ένα πολεμικό εγχειρίδιο. Μια καταγραφή πολεμικών ιστοριών που μοναδικός μαχητής και εχθρός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ιστοριών που κλονίζουν τις σταθερές σου και σε κάνουν περιπατητή στα πιο δύσκολα μονοπάτια της ζωής. Αυτά που μόνο τα παιδιά ξέρουν να περπατούν.
Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω στις επόμενες σελίδες. Έχοντας μαζί μου όλους τους ανθρώπους, τους τόπους, τους ήχους και τα αρώματα, που σαν περίτεχνο μωσαϊκό, μου χάρισαν πέντε μοναδικά χρόνια.
Πήγα να γίνω δάσκαλος και έγινα μαθητής μπροστά στο μεγαλείο τους.